İzEdebiyat - Füsun - Sana Rağmen

Bir gün bana deselerdiki birini o kadar çok seveceksin ve kendinden bile fazla değer vereceksin. İnanırmıydım bilmiyorum. O zamanlar sadece bir annenin çocuğu için bunları hissedebileceğini söylerdim galiba. Ta ki seni tanıyıncaya kadar. Sonra sen çıktın karşıma, hayatıma girdin ve yakıp yıkarak geride bir enkaz bırakarak gittin. Oysa ben o güne kadar, seni tanıdığım güne kadar gönül kapılarımı hiç kimseye açmamıştım. Sen geldin ve zaptedilemeyen kalemi fethettin.
Gönül kapım kapalı artık . SANA ve SEVGİNE kapalı . Ben seni sevdim . Sana rağmen sevdim. Hiç çıkarsız , yalansız , yürekten sevdim. Seni ben kendimden bile çok sevdim . Sevginin bir karşılığı yok . O da beni bu kadar çok seviyormu acaba demedim . Öyle düşünseydim sevgi olmazdı . Sevginin zaten belli bir tanımı var mı? Ya da sevgi herkes için aynımı ? Değil galiba . Ben sevgiyi ve aşkı yaşayarak öğrendim . Acı bir tecrübeydi . Ama öğrendim işte . Ama artık çok mutsuzum ve üstelikte yalnızım .
Seninle herşey güzeldi . Sevmek sevildiğini sanmak güzeldi. Yaşamak güzeldi. Nefes almak güzeldi. Ama artık kendimle başbaşayım. Anladım ki insanın en iyi dostu kendisiymiş. Kendime döndüm, sıkı sıkı sarıldım.
Senin açtığın yaraları sarmakla meşgulüm. Bir gün bunu başaracağım. Ama hiç unutamayacağım. İnsan yaşadıklarını nasıl unutabilir ki. Hele bir de benim gibi herşeyi depolayan biri ise. Hiç mümkün değil. Biriktirdiğim her güzel şeyden biri olarak kalmanı ne çok isterdim. Ama olmadı. Sen bunu başaramadın. Yakıp yıkmak daha kolaydı. Başka türlü suçunu nasıl bastırabilirdin ki .
İnsan en çok sevdiğini, değer verdiğini, arkadaşını, dostunu, sevgilisini aynı anda kaybedince benim gibi böyle dağılıyor işte. Parçalarını toplaması uzun zaman alıyor. Niye böyle oldu ? Niye bana bunları yaşattı ? Ben bunları hakedecek ne yaptım ? Bu sorular ve cevaplarının olmaması beni deli etti. Uzun süre bunları sorgulayıp durdum. Sonra dedim ki o seni hak etmiyor. Unut onu ve sana yaptıklarını unut. Kendimi böyle kandırmaya çalıştım ama çözüm olmadı.
Her zaman söyleyeceğim. Ben sana rağmen seni sevdim. O güzel gülüşünü, gülünce içi parlayan gözlerini, sesindeki ince gülüşü, o alaycı halini, bana bakışını, beni sahiplenişini, beni sevişini, aksiliğini, kızgınlığını, huysuzluğunu yani herşeyinle seni sevdim. Ne tuhaf ama hala da sevmeye devam ediyorum. Galiba sonsuza kadar da seveceğim.
İnsan kalbine söz geçiremiyormuş öğrendim. Ama biliyorum ki ben o mazide kalan seni seviyorum. Beni aldatan , canımı yakan, tüm güvendiğim değerleri yıkan adamı değil. Anlamak belki zor bunu. Beni ancak benim kadar seven anlayabilir. Anlaşılmak istemiyorum aslında. Kimsenin bana acımasını da istemiyorum.
Sevmek ve güvenmek cesaret ister. Ben herşeyi göze alarak onu sevdim. Belki sırça sarayım yerle bir oldu belki bir daha hiç kimseye aynı şeyleri hissdemeyeceğim ama iyi ki sevdim. Kısada olsa mutlu oldum. Yalan da olsa sevildiğimi sandım. Kendimi bulutların üzerinde hissettim.
Kısacası severken ve sevildiğimi zannederken çok ama çok mutlu oldum. Bu da birşeydir aslında. Ne kadar çok sevmeyi bilmeyen insan var. Ben yine de şanslıyım. Hala insanım ve sevebiliyorum. Acı çeksemde, ağlayıp perişan olsamda sevdiğime memnunum seni. Sayende kendimi tanıdım. Artık sınırlarımı biliyorum. Gücümü ve zaaflarımı biliyorum. En önemlisi sana rağmen seni sevebilmeyi biliyorum. Tek bir şeyi tam öğrenemedim. O da affedebilmeyi.
Bir gün bunu da başarabilirim belki. Belki bir gün sende yaptıklarından pişman olmayı, acı çekmenin ne demek olduğunu , herşeye rağmen seni sevmeye devam etmemin ne demek olduğunu anlayabilirsin. Ne diyebilirim ki umarım bir gün gönül gözün açılır. Çünkü ancak o zaman sevmenin ne olduğunu anlayabilirsin.........