Güneş ışınları, öyle sezsizler ki,
Kimsenin, kendine bakmasını beklemezler...
Isıtırlar, ışıtırlar, kaynatırlar, kaygılandırırlar...
Ama her hallerinde sessizliği kuşanırlar...
Asla ve kat'a bir saplantıya sapmazlar...
Mekânın, tenin ve tüm hücrelerin,
Özellerine, nezaketle dâhil olurlar...
Ağaçtaki dalın, daldaki yaprağın,
Derinliğinde meşk eden Anka’nın,
Muvazenesi ve ahengini güfte yaparlar...
Aşka geçit vermeyen bir gönül...
Anlaşılmaz olur ve bakar, melül melül...
Efkârın kulvarlarında nakşeden seyir...
Âlemde ki meşkin, asla farkında değil…
Aşk yaşanmaz, mahkûm bırakır…
Yaşayanlar aşkı, bilmem neden şaşırır…
Kahreden, küfreden, asileşen,
Hangi aşkın farkındalar bir bilsem…
Hüzün, hicran ve acemaşiran…
Bülbül, gül ve süzülen sümbül…
Kozmik âlemde devam eden seyir…
Aşkın, hakikatin ve teslimiyetin,
İlmik ilmik ritmini haykırmıyor mu?
Bedenler, hissiyatla anlam bulurlar…
Hissiyatın felci, bedeni maddeleştirir…
Maddeleşen beden, aşktan bihaberdir…
El ele, göz göze, diz dize yaşanmışlar…
Hazzın, keyfiyetin, ritmik vurgularıdır…
Kızmak, küsmek, reddetmek, inatlaşmak…
Aşkın tarifiyle asla bağdaşmamaktadır…

Mustafa Cilasun