Hasta düştüm, seni düşünmekten,
Bitap bıraktın, benliğimi kaybettim,
Yatağımda yatamaz, kıvranır oldum,
Mecalim kalmadı, yoruldum, soldum…

Meğer bu hallere de düşecekmişim,
Ha ne var anam görmese neymişim,
Dayanamaz, tanıyamaz kaybetmişim,
Kimliğim de garip kalarak tükenmişim…

Artık neyleyim ki canı ve hatta cananı,
Gönlüm perişan, zavallı takatsiz melali,
Canan da görse gayrı, hiç reddeder gider,
Kalmadı sevgim, kurudu muhabbet hali…

Kırdınız, gücendirdiniz, merak etmediniz,
Hastane köşelerin de yalnız bırakıp gittiniz,
Vicdan nerde, ruh nerde, vefayı bilmediniz,
A dostlar dünya dâhil, her şey sizlerin olsun…

Bir candım, zararsız fakirdim, kimsesizdim,
Elimden tutan olmazdı, hakikaten arkasızdım,
Bakardım, umardım, beklerdim bir teklifinizi,
Söyleyemezdim, çaresizdim, başımı öne eğerdim…

Gidiyorum artık, bilmem ki hiç haberiniz var mı?
Nihayetin de bende bir candım, bir kez sorsalardı,
Ne bu âdemin hali, nedir ki melali diyecek olsalar,
Vallahi de istemezdim tek bir malı, hatta dünyayı…

İnsan, insanlık içinde mana bulur, kıymet kazanırlar,
Ölçü asimile olmuş, kulluk mu billahi de unutulmuş,
Cazibe, şek, şüphe, ön yargı her bir tarafa savrulmuş,
İnsanlık unutulmuş, her yere insan mukallitleri dolmuş…

Bir sevdaydı, şefkatti, hilimdi, hizmetti, muhabbetti,
Fisebilillahtı, merhametti, himmetti, bir sahavetti,
Bırakın malı, eşlerini dahi verirlerdi, ikilemezlerdi,
Nereye gideceklerini bilirlerdi, hep tefekkür ederlerdi…

Ne yani efendimiz yok, oda gitti, ama her şeyi öğretti,
Yemedi yedirdi, giymedi giydirdi, hizmette önde gitti,
Taşlandı, dışlandı ama kahretmedi, her zaman dua etti,
Onun yüzü suyu hürmetini, hiçlemediniz elan unuttunuz…

Ki o yoksulun hamisiydi, gariplerin kalesiydi, efendimizdi,
O günü bekliyor, bizleri seyrediyor, ümmetin haline şaşıyor,
Oysaki iki emanet bırakmıştım, Kur’an ve benim sünnetim,
Unutturuldular, sahipsizler, ne olur şu enaniyeti terk etseler…