Nefes nefese kalıyorsun
Hiddetini biran bile düşünmeden kusuyorsun
Neyden korkuyorsun, neden kendinden kaçıyorsun
Sonra bir köşeye çekilip içli içli ağlıyorsun ve sessizce avunuyorsun



Birgün olsun susmadın
Kaygı ve tasalarınla ruhumu gazapta bıraktın
Sükutumu hiç anlamadın, gönül sesimi pek umursamadın
Bilmem ki ne yapmalıydım, çere adına el mi açmalıydım, nasıl anlamalıydım



Yıllar akıp gitti, yılgınlık sinemde bitti
Umut artık solmaya yüz tutmuş bir gül-i nihal oldu gitti
Neydi derdin, adavetin ve şerrin, insan kimliğimde ki esrarı halin
Düşünmek bile külfet oldu, sürur kalbim için hasretiyle şad oldu, hicrandı



Duymuyorsun, susmuyorsun
Her anımı,yamaka için kalanımı, gönül nidamı kurutuyorsun
Hergün sineme bıtkınlık ve yılgınlığı kat kat yüklüyorsun, aldırmıyorsun
Sızım nefeir bilmiyorsun, derdimi bir insan gibi dinlemiyorsun, hep kaçıyorsun



Yaşamak zor geliyor artık
Bir yer kalmadı saklanmak için, nefsinden korunmaktır elan derdim
Bin hüzün ile ummanın vecdine ererim, bilmem ki artık kime ne söylerim
Kuytu köşeme sinerim, secdeyle dirilir, hicranla halimi sahibime serdederim




Mustafa CİLASUN