Bu güneş hasreti öldürecek
zerresi düşmeden toprağına aç
şafak hasretinde gözlerimin ferini

çiğdemler kar görmeden
tüketip yüreklerinde en yeşillerini
çaresizliğin acısızla solacaklar

hücre demirlerini kaplayan su
kahve rengi pasları emiyorken
kavuşamaz hayata ölüm

ah be ciğerparem
kaldırmadan başını onurla
karıncaların çekirdek telaşında
gidip gelmelerine inat
biten gün söndürür mü
gözlerindeki umutları

varsa yiğit olan söylesin
aşk olmadan yazılır mı şiir
açılır mı en basit kapılar
kilitsiz de olsa ardına kadar

ve Tanrı sormaz mı yalancılara
bunun hesabını

pencereni aç şimdi bilirsin
tam aksi yönündeyim ne yapsan hayatın
lokma gözlerini denize çevir sonra haykır

benim gökyüzümün dönmeyen kırlangıçları
belki de hala senin denizlerindedir