Hangi söz iki kelimelik adına düşse o an
gamzelerimi örten sakallarımdan düşüyor kokun
efendim elimde değil buralarda kalmak
yollarda arıyorum tümüyle kaybettiklerimi
denizin tuzunda ve ayın ışığında
yağmura teslim şehirler bulutlardan nefret eder

kimi öpsem iki damla gözyaşına satıyor
küçük bir leğene sığıveriyor işte koskoca deniz
sahile inen yolun ortasında koca bir çınar
evsiz barksız bir adam takılıyor hayatın oltasına
bağırıyorum avazım çıktığı kadar duymuyor
dönüver sözünden ne yani Tanrı değil ya bunlar

kimseye acımıyorum kendime acıdığım kadar
hırsımın kölesi mi oldum dersin kaderimin kör ebesi mi
sanki avuçlarımda asırlardır süren yangınlar var
gözümü kapatsam bitiverecek dinine yandığımın dünyası
ben ise birini açıp ötekini kapatmaktan yoruldum
usuldan maziyi geç usundan yanan sevdalar ver

ölümlü olmak düşlere sınır koymak demek
bir de söz verdi mi hilafsız tutmanın hakiki sebebi
oysa ölümsüzlük aşk denen illete tutulmak
düştüğüm her düşünce kaldırımlara parmak izimi bırakıyor
yolumu bu sebeple buluyorum karanlıklarda acıyla
söyle bana anne ölen güvercinler cennete mi gider