Bu gece mahsurlu yanlarýma yattým
el bilir þiire yanýlmaz yazdýðýna yanarsýn
anadan üryan sýtmalý bir üþüme aldý ki
avuçlarýmda gezinen karýncalarýn nafakasýný
çökeldi sol yanýma tahammülsüz uyku
toru topu üç beþ saatin de kaçýrýverdi huzurunu
nerelerdesin annem ört artýk üstümü

en çok bu bulutlarý severim iþte
yaðacak gibi yaparda tenezzül bile etmez
çeker giderler bir baþlarýna uzaklara
benim Rabbim yükü taþýyamayana vermez
kan ter içinde uyanýrýmda uykulardan
kýrýlýr kolum kanadým sürerim de kendi izimi
amenna elifin boynunu bükmez

rüzgarlara teslim saçlarýma düþen tek ak
hayata direniþimin sembolüdür baþka yok
ah be sevgili yaþamadýðýmdan yaþlanamadým
zamansýzlýðým vurdu hep en güzel anlarýmý
çocukluðum baðlarda üzüm didikleyen kargalarýn
gözünü çýkartan korkuluklara takýlý kaldý
ve son umudum musallada bir baþýna

ýsrarla söylüyorum beni bu havalardan al
ayrýlýk türküleri dinlemekten ayrýlýyor insanlar
ne kadar ihanet varsa yalanýndan baþlýyor insanýn
eninde sonun da inandým dediði Tanrýya
yokluðun kuraklýðýn çoraklýðýn kapat kapýlarýný
gel beraber hesapsýz kitapsýz duaya çýkalým
yaðmur temizlesin yüreklerimizi þiir aðlattýkça