Bu gece mahsurlu yanlarıma yattım
el bilir şiire yanılmaz yazdığına yanarsın
anadan üryan sıtmalı bir üşüme aldı ki
avuçlarımda gezinen karıncaların nafakasını
çökeldi sol yanıma tahammülsüz uyku
toru topu üç beş saatin de kaçırıverdi huzurunu
nerelerdesin annem ört artık üstümü

en çok bu bulutları severim işte
yağacak gibi yaparda tenezzül bile etmez
çeker giderler bir başlarına uzaklara
benim Rabbim yükü taşıyamayana vermez
kan ter içinde uyanırımda uykulardan
kırılır kolum kanadım sürerim de kendi izimi
amenna elifin boynunu bükmez

rüzgarlara teslim saçlarıma düşen tek ak
hayata direnişimin sembolüdür başka yok
ah be sevgili yaşamadığımdan yaşlanamadım
zamansızlığım vurdu hep en güzel anlarımı
çocukluğum bağlarda üzüm didikleyen kargaların
gözünü çıkartan korkuluklara takılı kaldı
ve son umudum musallada bir başına

ısrarla söylüyorum beni bu havalardan al
ayrılık türküleri dinlemekten ayrılıyor insanlar
ne kadar ihanet varsa yalanından başlıyor insanın
eninde sonun da inandım dediği Tanrıya
yokluğun kuraklığın çoraklığın kapat kapılarını
gel beraber hesapsız kitapsız duaya çıkalım
yağmur temizlesin yüreklerimizi şiir ağlattıkça