İçimin yandığı, dilimin kuruduğu
Günlerden birini yaşıyordum.
Kendi halimde çalışıyor, günlerimi,
Aheste bir şekilde geçiriyordum.
Benliğimde aradığım aşk, derin
Ve karanlık bir kuyunun dibindeydi.
Oraya ulaşmam imkânsızdı.
Yüreğimde bir umut, yeşermiyordu.
Çok sancılıydı.
Yüreği dağlayan bir acıydı.
Bir bakıma, zehirli bir mızraptı.
Ne vakit bir aşk kelamı duysam,
İçim elvermez, birden titrerdi.
Yüreğimi silkeler, hazanın sararan
Yapraklarını yaşatır bir andı.
Öyle zamanlar kalbim
İrtifa kaybeden,
Zavallı bir uçandı.
Sazlardan neşet eden
Hüzzam şarkılar,
En yakın arkadaşlarımdı.
Böyle bir zaman da,
Kuyunun başına gitmek,
Salkımlaşan hicrandı.
Nağmelerde ki ahenk,
Ruhumu dinlendirir,
Büyük bir haz verirdi.
Dil ile anlatamadığım meramımı,
Ancak satırlara nakşederdim.
Gönlümden sızan her şeyi,
Bir tasnif yapmadan serdedendim.
Zaten mecalsizdim. Ümide hasrettim.
Aşk durağında fakirdim.
Bir gün okuduğum satırlar,
Bana sesleniyordu, el veriyordu.
Kalbim titredi, Dilim kilitlendi,
Sinemde ki kül, birden alevlendi.
Şaşkınlığı yaşıyordum.
Donup kalmıştım.
Bir ses arıyordum.
Yıllarca hasretim olan,
Aşk tizimi çalıyordu.
Heyecanlanıyordum.
Hiç tanımıyordum.
Zahirini bilmiyordum.
Tenini görmüyordum.
Fakat içimde eşsiz bir sarsıntıyı,
Asudeliğiyle pekâlâ başarıyordu.
Belki kendi iç âlemindeydi,
Derdiyleydi, kalbinin sesiyleydi.
Direnemediğim bir çekimdi.
Beni benden alıyor,
Aşkı anlatıyordu.
Hayran kaldım.
Nezaketine şaşırdım.
Satırlarında kayboldum.
Kendi gönlünde gizlediği
Özelinden habersizdim.
Bir ses vereyim,
Belki benim gibi
Kimsesizdir dedim.
Fakat hadsizlik ettiğimi,
Öyle bir anladım ki.
Yeniden o karanlık kuyunun
Başında kendimi buldum.
Satırlara yansıyan, o billur ses,
Kesilmişti, çekip gitmişti…