Ey kalbimim sevinci;
Bilmekteyim ki,
Nefesimin her katresinde,
Sen, özne olmaya devan ediyorsun.
Biliyorum,
Sen asla böyle bir gayrete,
Tevessül etmemiştin.
Kendi halindeydin.
Sen sakince, zeminde serili duran,
Yer minderine otururken,
Sürekli dalardın.
Bu mahzun halin,
Çölleşen yüreğim de,
Nemin müjdesini verirken,
Çok serindi.
Yaşadığın yalnızlık,
Suyu çekilmiş bir kuyuyu,
Yıkılmış karınca yuvasının acısıydı.
Yüreğinde ki heyecan,
Yapraklarından azat olmuş,
Kuru bir ağacı, hatırlatıyordu.
Hiç kıpırdamıyordu.
Soluktu. Donuktu.
Soğukluğun nağmelerini,
Vurguluyordu.
Yer minderin olmayı,
Ne kadar çok isterdim.
Benimle solumanı,
Hak etmeyendim.
Çünkü sen,
Tahayyülün de şekillenen,
Ufuk zenginliğini,
Resmedecek nitelikteydin.
Sanat önceliğin, inanç yüceliğin,
Senin için daha önceydi.
Aşk, erken bir yatırımdı.
Takdir edersiniz ki,
Birçok insan gibi bende,
Aşka daha farklı bakıyorum.
Çünkü aşkı yaşıyorum.
İnancım odur ki,
Sanat herkese göre değişen,
Farklı olguları içeren üstün değerdir.
Düşünürüm,
Sanatçı kimliğine haiz bir insan,
En büyük sanat olan aşkı, bilmiyor,
Onu hiç yaşamamışsa,
Nasıl bir sanatçı olacağını,
Takdirlerinize bırakmak zorundayım.