Sende bir zamanlar
Kahkahalar atarak tutunduğum
Ellerinle umut saçıyordun
Parmaklarımız kenetleniyordu
Kan dahi gelemez olmuştu
O kadar çok seviyorduk ki
Her zerre sevinç kaynağımızdı
Annen seni çağırınca
Yüreğimden kopmalar başlardı
Kütleleşen buzlar eriyordu
Güneşi istemiyordum
Anneni dilemiyordum
Sensizliğe sabredemiyordum
Çaresiz gidince sessizdin
Sensizlikte öyle bezgindim ki
Peşinden gelmeyi çok istedim
Gelemezdim üzülmeni istemezdim
Ayaklarının izlerini takip ederdim
Seni ancak öylece sevebilirdim
Sensizdim, sazende arayan biriydim
Ancak nağmelerle serinlerdim
Senin ismini telaffuz ederdim
Sana nefesimle seslenirdim