Sevmek adına çıktığım seyri âlemde,
Yılların, alacaklı olduğu tüm zamanı,
Bir çırpıda ve hınçla geri almak adına,
Durmak bilmiyordu, seyre dalıyordu…

Dalların bıraktığı yapraklar düşüyordu.
Esintinin serinliğine, kendini bırakarak,
Sanki salınıyordu, hala hazzın meşkini,
Kahırdan uzak bir mertlikle, yaşıyordu.

Durakladım, bakakaldım o mekânda,
Ruhumu kuşatan aşkın, ayak izleriydi.
Tamamen kendi halinde, divanelerdi.
O kadar muazzam bir teslimiyetti ki,
İnsanlar bilselerdi, seferde düzenlerdi.

Nutkum durmuştu, nebatat karşısında.
Onlarda candı, ayrılmaz can cananlardı
Vefa onlardaydı, hakkaniyetin aslı vardı.
Toprak olsa, kaybolsa da gam kalmazdı.

Yetmişti artık, sevgi uğruna seyri âlemim,
Kimselerde görmüyordum ki, namerdim
Aşkı anlamayan biçare, yaşadığını zikreder,
Böyle asılsız teranelere, kimler iltifat eder…