Dinmek bilmeyen kalbimin mey anını
Söyleyemem artık kimseye bilmesin
Bir lahzayı kelamda bulunmasın diye
Yüreğimde dinmeyen sızıyı görmesin

Açmadım ağzımı, dili sinemden süzülen
Her bir acıyı, düşen yapraklarda andım
Yağan her damla yaşla, yüreğimi ovaladım
Varmadım kimseye, biçare bahtımı oyaladım

İstemiyordum bir derman olmasın kimseye
Hicranın yaşandığı, her sinede ki divaneye
Solusun, aşkın her zerresine koşsun gülüne
Ne bülbüle, ne güle gönlünde açan sevgiliye

Öyle bir aşk ki yaşanan, âlemi hakikat hayran
Zuhur etti aniden, kim nereden bilirdi bilmem
Bir ömre sığmayan sevgiden, süzülen aşktan
Yüreğimde dinmeyen yaradan var olan aşktan

Ne büyük bir gaflettir, belki tüm bu gerçekler
Dil mahkûm, ten mahkûm, gözler hep mahkûm
Gülmeyin a dostlar, bilinmez yaşadığım aşkı
Bilir miydim ki, kalbimden damlayan her yaşı

Razıyım elbet her hale, çilenin her bir katresine
Zihin tarumar, beden bitap, yaşanır mı bu hayat
Dalsız bir ağaç, kanatsız bir uçak yarsız ne olacak
Varsın toprağın olsun her yaşanmayan acı hayat