Bir akşam
Sessizliğinde
Yağmurun hırçınlığı

O kadar
Barizdi ki atık
Şaşkınlık gayri kabildi

Söz
Dinlemesi
İmkânsızdı öyle
Fütursuzca akıyordu

Kızmıştı
Sanki bir kez
Toprağa
Hiddetini kusuyordu
Akıtıyordu

Ancak
Bu semt
Gece konanların
Mekânıydı

Açlık
Ve sefillik
Hat safhada,
Hastalık revaçtaydı

Sahipsiz
Olan çocuklardı
Hiç dirençleri kalmadı

Gözlerden
Akan yaşlar
Sakindi
Yağmurun aksine

Bu sabiler
Kızgın değillerdi,
Yalnızca çaresizlerdi

Anneleri
Evlerine dolan
Yağmur
Sularını atarken

Çocuklar
Kıyafetten arîlerdi
Tenleri
Büzülmüşlerdi

Elerinin tersiyle
Burunlarından döküleni
Çaresizce silerlerdi

Telaş
Hat safhada,
Karanlık pek yakında
Soluyan şahindi

Masum
Yüreklerin
Takipçisi olan
Hissiz avlanandı

Yaşamak
Adına kovalayandı
Kaçanı anlamayandı

Var
Olmak adına
Canı pahasına
Şefkati unutanlardı

Nihayetinde
Hepside birer candı
Yaşamak için vardı

Yaşatan,
Bilinmeyenler
Esrarında
Bulunan bir inançtı

Çaresizlikte
Çok yaklaşılan
Varlıkta
Unutulan imandı

Zülcelaldi
Hâkimi mutlaktı
Rahmetin sahibiydi
Kimdi

Nefis kadar
Önemsenmeyen
Acı kadar
Bilinmeyendi

Oysaki
Halk edendi
Kuvvetin yegâne
Sahibiydi
O hep verendi

Neden
Bir musibet versin
Neden bunu dilesin

Sadece
Bir ders verendi

Erteleyendi
Mühlet için
Şefkati serendi
Her şeyi bilendi

Zerrelerin
Tek sahibiydi

Güzellik için
Bahşeden güzeldi

O verendi
Aşkın öznesiydi