Sende
Bir zamanlar
Kahkahalar atarak
Tutunduğum
Ellerinle
Umut saçıyordun

Birlikte
Parmaklarımız
Durmaksızın
Kenetleniyordu
Su dahi sızmıyordu

Kanımız
Kanıyor soğuk
Bir kar etmiyordu
Sanki

Donan
Kan olsun aşk
Bulunmaz bir şifaydı

Her an
Onu hissederek
Yaşamak
Merakı salmak

Kaygıyı
Asla tanımamak
Dahi yanımıza
Gelemez olmuştu

O kadar çok
Seviyorduk ki
Her zerremiz sevinç
Kaynağımız olmuştu

Annen sana
Ses ettiğinde
Tiz bir ses ile çağırınca
Yüreğimden
Kopmalar başlardı

O an
Kütleleşen buzlar
Eriyordu sanki
Güneşi istemiyor
Anneni de dilemiyordum

Çaresizdim
Sensiz duruşlara
Sabredemiyordum

Sen bu vakitler
Çok sessizleşirdin
Giderken mahzunluk
Kuşatırdı seni

Sensizlikte
Öyle bezgindim ki
Her an peşinden
Gelmeyi çok istedim

Lakin
Ne çere ki
Gelemezdim
Bir laf duyarak
Üzülmeni istemezdim

Yokluğunda
Ayaklarının izlerini
Takip ederdim
Kendimce

Seni
Ancak böyle
Sevebilirdim
Sensizdim,
Sazendesini arayan
Bir nağmeydim
Bedbin biriydim

Ancak
Birlikte terennüm
Ettiğimiz
Nağmeleri tekrar
Ederek serinlerdim

Senin
İsmini telaffuz ederek
Mısralar dizerdim
Sensiz halimle
Geleceğimizi düşler
Öylece nefeslenirdim