Zamana saçları dökülmüş maveradan.
Erenleri huşu ile seyreder semadan.
Onu İstanbul diye yaratmış yaradan.
Çileye talip olmaktır artık İstanbul’u sevmek.

Yedi tepesinde yedi dert otağı.
Surlarının dibi çirkef batağı.
Susuz bırakılan yediveren gülün yaprağı.
Kurumaya yüz tutmaktır İstanbul’u sevmek.

Ne Nedim’den ne Yahya Kemal’den dem vurulur.
Saçları, kir pas içinde Boğaz’da savrulur.
Yaz gelir susuzluktan kavrulur.
Erguvanları dar ağacına çekmektir İstanbul’u sevmek.

Tarihin acuze dilberi dişleri dökülmüş.
Mabetlerinin masmavi çinileri sökülmüş.
İstanbul zamana adanmış öyküymüş.
Gözlerini yumup peri masalı dinlemektir İstanbul’u sevmek.
11.02.2008 İbrahim KİLİK