Sinemde
bir silinmeyen olarak
nakþeden izleri
hicran içinde hissettiðim an
bir sýzý nüksediyor hatýrlandýkça

Sayfalar
bir biri ardý sýra
açýlýyordu kendi kavlince

En belirgin izleri
resmederken sürekli
gözlerime dikilen
çaresizliðim olmuþtur

Sanki bir
sahipsizlik kuþatmýþtý
her bir yanýmý
çocukluk yýllarýmda

Duvarlarýn üzerinde
açlýðýn davet ettiði
yutkunmalar
her bir yanýmý sarardý

Evimiz
sadece bir tek
odadan
müteþekkil ve kiralýktý

Babam
geçe vardiyasýnda
çalýþtýðý için akþama kadar
sadece sessizce uyur kalýrdý

Annem
babamýn çok az olan
maaþýna katký saðlamak için
variyetli komþularýn evlerine
temizliðine giderdi her geçen gün

Bana da
sadece sakýn
yaramazlýk yapma
ve arkadaþlarýnla güzelce
oyna diye öðütlerlerdi.

Çaresizdim,
aðlama hakkýmýn
bile olduðuna kani deðildim
Çünkü
fark edecek
hiç bir þey yoktu
azarlanmaktan baþka.

Akþama deðin
ne kadar ve neye ihtiyacým
varsa peþime takýlan
çaresizlik iliklerime iþlerdi.

Arkadaþlarým
her türlü þefkatin
kucaklarýnda þýmarýrken

Ben annemden
o þefkate bir kez olsun
þahit olamamýþtým

Zavallý
babamýn varlýðý,
yokluðu hiç belli deðildi

sanki
sadece bakardý
anlayamadýðým nazarlarýyla

Koþarak
kucaðýna çýkmayý
ne kadar çok istemiþtim

Fakat babam
adeta bu hasletlere
çok yabancý bir insan gibiydi

Oyun oynarken
arkadaþlarýmýn annesi
kendi çocuðuna ekmek arasý
leziz nimetleri yemesi için tembihlerken

Ben
o vakitler
gözlerimi o sahneden
kaçýrmayý daha çok isterdim

Acýnmak
ne kadar aðýr gelirdi
halime o vakitler
ilkokula gidemezken bile

Nasip olacaða
teslim olmaktan baþka
o yaþlarda yapýlacak
hiçbir þey bulunmuyordu iþte