Som ayazlar gibi ürpertir içini insanın,
Masallarda yaşayan gizemli kentler.
Özler bin yıl öncesinden hasret çekenler.
Kim bilir hayaliydi hangi sultanın.

Bazı kentler gece gündüz beyazdır.
Yapraklarında her sabah şebnem vardır.
Kimisi de yüreklerde hasretten nardır.
Efsanesidir bilmem kaçıncı hanın.

Kentler aşüftedir, kentler soyludur.
Tarihin kızıdır yahut oğludur.
Her kentin kendine özgü ruhudur,
Ona hayat veren sihri canın.

Kentlerin rüyası yorum götürmez.
Geçen yıllar gidenleri geri getirmez.
Söylenceci anlatır da bitirmez.
Yüreğinde tortudur geçen zamanın.

Kent ki yalap yalap kent ki karanlık.
Harabesi kalır olur seyranlık.
Nice kentler kurdu, yıktı insanlık.
Alın yazısıdır kentler insanın.

Kente sevdalıyız, kente tutsağız.
Ne kadar sevsek de ayrılacağız.
Kentin kucağında uyuyacağız.
Özlemini duyacağız biz de duanın.

Bağrında tarihin izleri kentin.
Hikâyesi farklı farklı her semtin.
Bestesi yapılr, rüya güftenin.
Her kent kahramanı zorlu tufanın.
Ankara, 06.04.2008 İbrahim KİLİK