7. MEKTUP

Sen sevdiðim mevsimsiz açan çiçekler gibi solup gittin. Bense sevdiðim kaç mevsimi sensiz geçirerek solarak çürüyüp bittim. Ben ve sen sevdanýn kadrini kýymetini bilemeyen iki zavallý aþýkmýþýz meðer. Ne olurdu sanki, birbirimizi yitirmeden anlasaydýk sevdayý. Hayatta her þey solar yok olur gidiyor. Gözler görüyor gönüller acý çekiyor. Ne var ki þu yeryüzünde solmasýn zamana yenilmesin. Ah sevdiðim ah ki ne ah. Keþke gönlümüz hiç solmasaydý. Bir solmayan gönül var. Þimdi hayallerimi yýkan insanýn hayali ile avutuyorum kendimi. Ap acý avuntularým var. Aklýn idrak etme sýnýrýnýn çok ötesinde bir ýzdýrabým var. Miras býraktýðýn bir yalnýzlýk dünyasýndayým. Ne olurdu sanki merhameti olan bir aþký yaþasaydýk. Aþk bu kadar acý ve insafsýz olmasaydý bize. Öyle zamanlar oluyor ki gün seninle baþlayýp seninle bitiyor. Ama hayal ve hayalin içinde bitmeyen acýlarla dolu yüreðim. Gözlerimi açýp kapatýncaya kadar geçen kýsa ve uzun zamanlarda hep seni düþünüyorum. Aklýmý bozmaya ramaklar kalýyor. Kah kimi zaman aþký, kimi zaman kendimi, kimi vakitlerde aklýmdan hiç çýkmayan seni yargýlýyorum. Daha anlamýný bilmediðim, bir türlü tarifini anlamadýðým bir sýrrýn elinde periþan oluyorum.
Þimdi aþk açýklanmasý imkansýz bir soruya cevap aramak oldu. Aþka dair beynime sorduðum sorular sessizliðimi bozup, acýlarýmý yeniden tazeliyor. Korkunç düþünceler içinde bir o yana bir bu yana savrulup duruyorum.. Ya sen beni unuttuysan. Ya artýk koskoca bir hiç isem senin için. Her geçen gün duygularým nasýr tutuyor. Ömrüm beyhude bir þekilde heder içinde bitiyor. Ne kadar çok istesem de baþladýðým yere dönemiyorum. Herkesten kaçar oldum artýk. Mutsuzluðum saklamak için tenha yerlerde öylesine yürüyor, ömür denilen zamaný tüketiyorum. Hemen hemen ayný gün ayný geçmiþi yargýlýyorum. Tekrarý olmayan bir mutluluðu arýyorum. Þimdi benim için yaþam gayesi denen bir mutluluk hayali kalmadý. Bir an içimde bir sevgi doðuyor, bir süre sonra bu sevginin yerine yüreðimde bir nefret kabarýyor. Ne sevgi nede kabaran nefreti dindiremiyorum. Oysa hayallerde dahi düþündüðümde tarifi imkansýz güzelliklerim olurdu. Varlýðý görülmeyen ama varlýðýyla insana huzur veren o mutluluk tükenip bitti sanki. O mutluluðun yerine baðrýma düþen ince bir ihanet var artýk.
Bazen uzaklara dalýp hasretli türküleri söylüyorum. Yanan yüreðimden dudaklarýma dökülen gözyaþý dolu kederli þarkýlarý söylüyorum. Keþke duyabilseydin. Ama duyamazsýn ki. Sevgiyi duymayan kulaklarýn, acýmý, özelimi, sensizliðimi nasýl duyabilir ki. Yine yýkýk ve þaþkýn bir vaziyette dönüp duruyorum bu güzel þehirde. Sana söylemediðim, söyleyemediðim hasretli aþk dolu sözcükler dudaklarýmýn ucunda seni bekleyip durdu hep. Þimdi her biri ayrý bir zehir dilimde. Seni bekliyor. Ah bir dönsen neler neler söylerdi dillerim. Sen dýþýnda kime ne diyebilirim ki. Benim için aþk sen demek. Sana ait bu acý ve tatlý sözler. Sahibi sensin. Sýradan bir insan gibi insanlarla sohbet ediyor, yavan kelimelerle muhabbetin tadýný buluyor, aklýmca eðleniyorum. Kendime kaldýðým zamanlarda, kara hülyalara dalýp seni yad ediyorum. O kara hülyalardan kimi zaman çýkmak istemiyor, kimi zamanda istesemde çýkamýyorum. O kara hülyalarým kederleri acýlarý getiriyor artýk. Sonsuza dek mutsuz kalacaðýma inanýyorum. Yada yaþadýkça hep özlemi özümleyen bir beþer olacaðým artýk.
An geliyor acýlarýmýn dinmesini bitmesini istemiyorum artýk. Varsýn kanadýkça kanasýn yüreðim, aðladýkça aðlasýn gözlerim. Hayatý ve ölümü aklýmdan ne zaman çýkartýp attým hatýrlamýyorum artýk. Aþk gidince her þey bitti. Aþk belki manasýz bir masal, belki de aþk güzelliði asla bitmeyecek sandýðým bir huzur alemiydi.
Aþkýn eziyetlerine iþkencelerine aldýrýþ etmemeli onu asla boynu bükük býrakmamalýydýk. Çünkü bizim için aþkýn iki yüzü vardý. Biri iyi, birisi kötü. Olmalýydý da çünkü. Birbirini tamamlayan iki yarýmdý bunlar. Benim ki beklide aþk deðil ahmakça bir aldanýþtý. Bir yalana inanmaktý. Bundandýr sitemim. Bundandýr küskünlüðüm, sana, hayata ve aþka kýrgýnlýðým. Seven, sevdiðini mutlu etmeliydi. Oysa senin ellerinde, aþk diye inandýðým senin elinde periþan oldum.
Gönüller sevgi sayesinde birbirlerine görünmez tellerle baðlanýyordu. Benim gönlüm sendeydi. Peki senin gönlün kimdeydi ki. Neredesin þimdi gönül verdiðim. Ah þu yokluðun ve aklýmdan hiç çýkmayan varlýðýn… yüzümü ne güldürüyor ne de gönlüme bir huzur veriyor. Þimdi unutmak vakti diyorum, kaç vakit geçti ama bir türlü acýn geçmedi.
Ne zaman senin yokluðun gönlüme düþse derin bir hüzne bürünüyorum. Düþündükçe seni acýdan acýya savruluyorum. Hatýrýma gelenleri def edemiyorum. Oysa sevgiliden uzaklaþtýkça aþkta azalarak yok olup gider derler. Bitmedi ki solgun sevdan, bitmedi sürüyor iþte aþkýn. Aþk sabýrla zehirli bir balý yemek deðil miydi. O zehir içinde dahi mutluluðu dile getirmek acýlara aldýrýþ etmemek deðil miydi. Sevgi dert deðil, huzur getirmeliydi insana. Ayrýlýkla biten sevgi de mi olurmuþ ey sevdiðim. Gel biz bu gönül iþine, aþk sevgi yerine yalan diyelim. Ne biçim bir yalandýr ki bu sevda, senden daha gerçek. Ayrýlýkla biten sevgiler boþ bir emek zahmetlerden baþkasý deðilmiþ. Boþunaymýþ emekler, boþunaymýþ sonsuz mutluluktayým demeler. Acýmý içime gömüp aklýmdan söküp atamýyorum seni. Bir mezar gibi gönlüme gömdüm seni. Baþýnda duran ben sana dua eden yine ben. Sana sitem eden, caným yanýyor diyen yine ben. Þimdi þikayetsiz bir ömrüm yok. Her gün avunmaz umutlarým þikayetlerim var. Hasta çocuklardan daha solgun hayatým. Aþkýn sustuðu bittiði bir yere varmalý, orada yaþamalýyým diyorum ama sensiz sevdasýz bir yer yok ki kainatta. Bir bak etrafýna sevginin olmadýðý yerde kaç insan yaþýyor. Damarlarýmda dayanýlmaz yokluðunu yaþýyor taþýyorum. Benden hiç ayrýlamayan bir senle, sessiz bir hüzünle yaþýyorum.
Aþk insana daðlar kadar büyük düþünceler býrakan ilahi bir sýr sanki. Çözmeliyim aþmalýyým o dað gibi düþünceleri. Ýçinde huzur bulduðum bir dünya bulmalýyým. Ýçinde mesut düþüncelerin olduðu, mesut sesleri duyduðum, bahtiyar yüzleri gördüðüm bir dünya bulmalýyým. Gerçek saf aþktan yoðrulmuþ bir yüreðim olmalý. Aþkýn güzelliðini uzun uzun anlatmalýyým varlýklara. Aþka davet etmeliyim yaratýlmýþ varlýklarý. Aydýnlýklar ve huzur hiç bitmemeli benim dünyamda. Gözyaþlarý sadece mutluluktan akmalý. Þikayet deðil þükür edeceðim bir aþk dünyasý bulmalýyým kendime. Aþk huzur yolu olmalý, gözyaþlarý varsa huzura gülüþe dönüþtürmeliyim. Yaþamayý seven aþýklarla, seven insanlarla dolu olmalý etrafým.
Oysa ben sevdiðim, en iyisini yaþamak isterken en kötüsüne düþtüm. Þimdi yaralý bir komutan gibi, güzel düþünce ordusunu bir hiç uðruna yok etmiþ bir baþarýsýz komutan gibiyim. Dünyamda karanlýklar bitmeyi bilmiyor. Delicesine sevdiðinin senin olmamasýný bilmek en büyük yenilgi oluyor insana. Bazen ansýzýn kalbim duracak gibi oluyor. Çaresizliðimi derinden hissediyorum. Ve artýk sen sevdiðim gelemeyeceðim, varamayacaðým kadar uzaktasýn. Belki þimdi iki yalnýzýz belki de ben bu koskoca evrende bir baþýma yalnýz kaldým. Unutamayacaðýmý bile bile seni unutmaya çalýþýyorum.

8. MEKTUP

Azaba düþmüþ gönlüm yine ölmüþ kara g