Yağmurlu bir yaz akşamıydı. Islak kaldırım taşları paylaşıyordu hüznümüzü. İkimiz de yorgun, başımız önde yürüyorduk, tek bir kelime bile konuşmadan.

Sen, kaldırım taşlarını sayıyordun gözlerinle, ben ağlayamıyordum. Ben ağlayamadıkça yağmur hızlanıyordu. Yağmur hızlandıkça durmaksızın yürüyorduk bizi nereye götürdüğü belli olmayan karanlığa. Sanki şeffaf bedenlerimizden içeri akıyordu yağmur ve içeride ne var ne yoksa silip süpürüyordu: duyguları, umutları, hüznü… Geride bir tek karanlığı bırakıyordu bizden.

Yağmurlu bir yaz akşamıydı. Yürüyorduk yağan yağmura aldırış etmeden, içimizdeki karanlığa. Fısıldaşıyordu siluetler bir rüzgarın uğultusunda. Geç kalınmış, yaşanamamış hayatlar vardı yolumuzun üstünde. Bize bakan düşman gözler vardı geçtiğimiz her köşede; çaresizliğimizi gördükçe zevkten çılgına dönen düşman gözler...

Oysa biz umursamıyorduk hiçbir şeyi, tıpkı nereye düştüğünü umursamayan yağmur damlaları gibi, başıboş amaçsızca yürüyorduk kaderin bizi ayıracağı yere.

Sen, kaldırım taşlarını sayıyordun gözlerinle,
Ben, gözlerini görüyordum baktığım heryerde.

Yağmurlu bir yaz akşamıydı. Oynaşan gölgeler vardı vitrin ışıklarının ıslak kaldırımdaki yansımalarında. Bir tek bizim gölgemiz yoktu o gece, (ve ondan sonra da hiç olmadı zaten) Gölgelerimiz de karışıp gitmişti akan yağmur suyuna. O geceden sonra hep birer gölge gibi yaşadık şu hayatta, kaybolan gölgelerimizin yerine koyduk kendimizi. Onlar bile bizi terketmişti de, bir tek biz kendimizi terkedemiyorduk.
     
Yağmurlu bir yaz akşamıydı. Ben ağlayamadıkça hızlanan yağmur, kuru bedenlerimizden başka herşeyimizi alıp götürdü o gece…





Nisan 1999 / İstanbul