Yıllar önce gençliğimin o ilk çağlarında,
o ilk aşkını kendince, kendi içinde yaşayan;
çocukluğumdan, saflığımdandı utangaçlığım,
sana kendimi açamayışım…

Harekete geçmem gereken anlarda
budalaca davranıp hayatı ıskalayışım…

Oysa şimdi utangaçlığımdan değil;
ayrı dünyalarda, ayrı insanlara bağlanmışlığımızdandır
gözlerinin içine bakamayışım…

...

Hayret, nedenleri farklı olmuş olsa da, yıllar sonra karşında duruşum yine aynı: ürkek, utangaç… Bu sefer senden değil kendimden utanıyorum içine düştüğümüz durumdan kendime pay çıkarmak istiyorum diye...

Karşımda duruyorsun ama başkasına ait olduğunu biliyorum. İşte bu yüzden asil biri gibi davranmaya çalışıyorum. Yanındayken işe yarıyor, katlanabiliyorum ama sonrasında içimde fırtınalar kopuyor, tutunamıyorum.

Erdemli olmak işe yaramıyor ama, ne çare!
Kahpelik bana göre değil ki;
sinsilik, aldatmak yok kitabımda...

Bak işte bugün burada söz veriyorum sana:
Onurlu biri gibi yaşayamadım belki ama
Onurlu biri gibi davranıp girmeyeceğim hayatına!