Genelde hepimiz biliriz fareli koyun kavalcisi adli hikayeyi… fareler koyu basar, perisan eder halki ve kavalci en guzel nagmeleriyle buyuler, koyu yiyip bitiren fareleri…. Sonuc zaferdir halk icin…
Bu hikaye bizi cok sarmis olacak ki; git gide hayatimiz hikayeyi andirir oldu.
Dort bir yanimiz fareler istilasinda… ekonomi, uluslar arasi iliskiler, devletin halkla olan iliskilerinde fareler dort bir yandan kol olmus, her bir seyi yiyip bitirmektedir. Tek farkimiz bizim kavalcimizin artik hic bir nagmeyi calacak gucunun kalmamasidir. Degil kavali calmak, tutacak gucu dahi yoktur. Ne kavalcinin kendinde, ne de kavalciya destek olanlarda hayir kalmadi. Peki bu durumdan ne olacak?
Malumunuz bizim hikayemizin sonu, bilinen hikayenin sonundan bir hayli farkli olacak!
Kavalci olmadigina gore… gelsin fareler; haliyle halkin gucude son raddinde, iyice tukenmek uzere. Ama yine de bizim kavalci, kavalini vermemekte israr edecek(!) kendinin farkinda degildir cunku kavalci. Calamayisinin kabullenememektedir. Halbuki kavali tutarken bile titriyordur elleri.
O halde;
Gelsin fareler!
Meydan bos…
Bizim kavalci hayaller aleminde, kalmaktada israrci nitekim. Vermem kavali diyor.
Halk her adiminda muhakkak karsilasir oldu bu farelerle.
Halk diyor:
- cal kavalci, gitsin bu bizi tuketen fareler!
Kavalcida guc yok……….
Halk tekrar sesleniyor:
- ver kavali o halde.
……. Gurur meselesi, idrak yok. Vermem diyor.
Halk bitsin diyor… bizim kavalci olamaz diyor.
Fareler de durumdan memnun, keyifli bir mac izlercesine dort kose olmus, butun olup biteni sessizce izliyor. Ve tribunlerden sloganlar yukseliyor:
“ yasasin kavalci ve cal kavali. Bu dunyada yoktur senden guzel calani”
cal kavalci!