Gecenin en olgun bir vaktinde düþüncelerim uzadýkça uzuyor. Ne yapsam bana býraktýðýn acý ve nefret gitmiyor aklýmdan. Oysa aþk sevgilinin, sevenin can azýðý deðil miydi? Þimdi benim can azýðým, benim ecelim mi olacak? Apacý bir azýkla uzun bir yola çýktým artýk. Her geçen gün mesafeler uzadýkça uzayýp senden bir parça daha uzaða gidiyorum. Bu meþakkatli yolda, gözlerimden akaný biriktirseydim kaç defa bedenimi yýkardý bilmem. Hayal meyal dili baldan tatlý biri geliyor aklýma. O hayal gözlerimi yaþartýp içimi kan aðlatýyor. O güzel gönüllü güzel insan hayal meyal hatýrýmdan çýkmaz oldu. Benim sende hatýrým kalmasa da sen benim hep hatýrýmdasýn sevdiðim. Kýzýyorum kendime hatýralarda öyle biri yok. Sen kendine acýlar icat ediyorsun diye. Ama var. Gerçeðin ta kendisi var. Nedendir sana bu denli baðlý kalýþým, nedendir düþüncelerim gönlümün senden vazgeçmeyiþi bilmiyorum. Avutamýyorum yine zavallý gönlümü. Kocaman bir yalancý o, diye baþka bir avuntu ile avutuyorum gönlümü. Ahde vefayý bilmeyen insandan dost mu olur hiç. Ahde vefasý olmayan ne kadar insandýr ne kadar dürüsttür ki? Koskoca bir hiç deðimlidir? Umut verip umut ekip ortada býrakandan ne hayýr gelir insana. Aþka raðmen ihanet edene ne denir bilmem. Nasýl bir varlýk bunu yapabilirdi ki?
Art arda gelen dibi olmayan düþüncelerden kurtulmam lazým. O ummandan çýkmam lazým. Çözmem lazým beni periþan eden bu sýrrý. Çözüp felaha ermem lazým. Bu kara idam ipini boynumdan çýkartýp atmam lazým. Neredeyse dünyaya ait ne kadar güzellik varsa hepsi bitmiþ. bir zamanlar mesut olduðum dünya þimdi kocaman bir enkaz yýðýný. Kimsenin yaþamak istemediði, benimse gönlümün sýðýndýðý bir enkaz diyarý oldu. Ah aþk ne hüzünler býraktýn bana. Kurtulmak yok mu esareti bitirmek affýn yok mu senin ey güzel aþk.
Oysa aþk neydi? Sevda neydi? Emek deðil miydi. Ýlmik ilmik sabýrla iþlemek deðimliydi sevdayý gönle? Ne dünya malý ne þan ne de baþka bir þey. Yar dýþýnda her þeyden yüz çevirip, tek onunla yaþamak yaþlanmak deðimliydi aþk? Ýnsanýn gözünün, gönlünün yar dýþýnda her þeye tok olmasý deðil miydi? Az çok demeden verilen ve verilmeyen her nimete birlikte þükretmek deðimliydi. Anlatýlamayan öylesine güzel, öylesine hayranlýkla yaþanýlan, yaþanmasýna doyum olmayan ömür deðimliydi aþk? En büyük mutluluk sevdiðini mutlu görmek deðimliydi? Konuþmanýn, gezmenin, görmenin, dinlemenin tadýna varmak deðimliydi? Yaþama sevincini iliklerine kadar hissetmek deðimliydi. Tatlý tatlý tebessümlerle yüzümüzü donatmak deðimliydi? Yorulmamak, yorgun olsan da gülümseyebilmek deðimliydi. Ýçten samimi tertemiz bir tebessüm deðimliydi. Hayatýn bize sunduðu güzellikleri doyasýya mutlu yaþamak deðimliydi? Sence aþk neydi ey sevdiðim?
Artýk benim için bu güzel düþünceler çoktan sararýp hazana karýþtýlar. Hayal meyal acý bir þekilde yad ediyorum aþka ait temiz düþünceleri. Kara bir kýþa döndü ömrüm. Ýçimde yaþama sevinci dahi kalmadý. Ýçinde yaþama sevinci olmayan birinin nasýl aþký, umutlarý, hayalleri, mutlu olabilir ki? Kainatýn en sevimli varlýðýnýn en güzel tarafý sevgi deðimliydi? Ýnsan sevgi için, kainat insan için yaratýlmadý mýydý? Bu muhteþem armaðaný nasýlda kirletip attýk. Þimdi azar azar zehrini özümlüyor bedenim. Kurumaya yüz tutan aðaçlar gibi bir faydam kalmadý kimseciklere. Meyve vermez oldu düþüncelerim. Kesilip atýlmaktan, yakýlmaktan baþka neye yararým ki artýk. Beynimde bana baþ kaldýrmýþ bir öfkenin sesini dinliyorum. Hayallerde dahi bir çirkin öfkeyle sessiz periþan dolaþýyorum artýk. Kendisiyle kavgalý bir zavallýyým ben. Kiþi kendini yüreðini bilmez mi hiç. Bilir elbette bilir. Ýhtilal isyan ve kavgalarla dolu bir bedene sahibim. Sevginin olduðu yerde huzur olur. Sevginin olmadýðý bir yerde nasýl huzur bulunur ki? Büyük büyük kavgalarla damarlarýmda yanan alevi söndürmeye çalýþýyorum. Bu kadar büyük bir öfkeye raðmen yüreðimdeki sevgi neden yaþýyor hala bilmiyorum. Her gün defalarca ezilen horlanan bu sevgi neden bir türlü ölmüyor bende. Kim bilir belki de, bu acýlar sayesinde seni unutamýyorum. Olmasa bu kavgalarým elbette unuturdum seni. Uzun bir boþver çeker, sonra çekip giderdim kavgalý hüzün dolu dünyamdan. Korkunç acýlarýn, acý buruk bir tebessümünden baþka bir þeyi olmuyor ki. Ýhanet, pusuya yatmýþ yabani yýrtýcý bir hayvan gibi aniden saldýrýyor beynime. Ve büyük bir boðuþma, yorgun acýlý bir beden kalýyor kendimde. Ne zaman nerede pusuda bekler bu ihanet mahluku bilmem. Kurtuldum derken kanlý diþlerinden, ummadýk olmadýk yerde yeniden bulup sarýyor boðuyor beni. Eþkiyadan daha beter bir varlýk, yeniden kanatýyor, kapanmayan düþünce yaralarýmý. Ve insanýn eþya olmadýðýný bir kez daha anlýyorum. Ýnsan, duygularla donatýlan güzel varlýk. Nasýl bir eþya olabilir ki? Duygusu olan hiçbir varlýk eþya olamazdý elbette. Oysa ben deðersiz bir eþya gibi çöpe mi atýlmýþtým.
Zavallý düþüncelerim, yine içimdeki kapalý duran dertlerimi dýþarý býrakmýyor. Sonsuza kadar tutsak mý edildim ben mutsuzluða. Sonsuza kadar siyah mý olacak düþüncelerim. Sýrrýna eremediðim bir aþkýn elinde periþan mý yaþayacaðým. Siyah renk içinde renkli hayaller göremiyorum artýk. Geceler ýzdýrap huzursuzluk dolu. Hep zamanýn sýrtýna binip gitmeliyim, çekip gitmeliyim diyorum. Öyle bir yere gitmeliyim ki öyle bir yere varmalýyým ki, tüm acýlar geride kalsýn benimle gelmesin artýk. Huzurun ýlgýt ýlgýt estiði, nehir nehir aktýðý bir yere gitmeliyim. Aþka muhtaç yoksul biri olmaktan kurtulmalýyým. Kurtulmalýyým bu aþk denen büyük sýrdan. Ne derdim olsun, ne de dert bilmeyene dert yanmalarým olsun.