Uzaklığını bana ver.Benim aşkından başka yaşayacak kimsem yok. Yapayalnız anlam kazanmıyor bu kelimeler. Seni yaşamak zamanın durgunluğunu çalıyor düşlerimden. Uyanıyorum bu sabahta yağmur var şehrimde. Başucumda okuduğun en son kitap. Son sayfasında senden arta kalan sessizlik aynalara makyajlanıyor.

Yağmur’u seyrediyorum ellerimi iki yanağıma yaslayıpta. Kolum uyuşuyor. Bu acıyı sonsuza dek içime çekmeliyim. Benim ne içilecek şampanyalarım var kadehlerde. Ne cümle aralarında sosyete kesilecek kristal şişelerim. Bir ihtiyar sürekli gülüyor odamın kapısını aralayan belirsiz yüzlere. Korkuyorum demek geliyor insanın içinden. İnsanın içinden bir çaresizliktir çekip gidiyor.

Yalnızlığı çiz bana gökyüzünde. Uzak olsun sana. Bana yakın bildiğin bütün yüreğini tasvirlere taşı. İzdüşümlerinde nehirlerin suskunluğu parçalayan anlamları kalsın. Gözyaşlarında denizi kıskandıran tuz olsun yaralarımı hayatım boyunca yakıp kavuran. Öyle gururlu ve mağrur bir ifade ile tut ellerimi. Sohbeti unutan,sevişmeyi rafa kaldıran zamanları bırakma uykularına. Bir tek yalnızlığı anlat benden geriye her kalana.

Biliyormusun,sesini telefonda her duyduğumda gözlerimi kapatırdım. Şimdi akşamları iple çekmediğim zamanları yalnız senin gözlerin önünde bıraktım. Alışkanlıksa bu aşkı öğret bana. Nefesinle hayata çoğalmayı öyle özlemişim ki,sensiz düştüğüm her geceyi yalnız seninle aldattım.

Biliyorum,aklıma ne geliyorsa sensizliğe ait olan,yazıp geçemiyorum. Duruyorum iki sahipsiz nokta üstüste,gülüyorum,yürüyorum yağmur var yokluğunda,üç nokta,devamında ayaklarımın altını ısıran asfalt renginde çamura bulanıyorum. Söylemek geliyor içimden,nafile,kendi imlalarıma infaz ediliyorum.

Seni görememek,ellerinin sıcaklığını hissedememek kalıyor bana göze aldığım her okyanus ortası yalnızlığımda. Bir adada sürklase oluyor yorgun bedenim. Kendimle konuşuyorum. Sustukça seni özlemeyi beceremiyorum. Sevdaları hatırlatıyor bana bu şehir kadranında kaçışan sevgili silüetleri. Yakıp bütün geceleri,sana sahip olduğun yoksul hayallerimi bırakıyorum.

İnsan içindeki acıyı yalnızlığına mı anlatmalı,yalnızlığı anladığı kadar mı yaşamalı hayata. Dikine sıralanmış on demir çubuğun arkasında mı yakalamalı avuçlarına sığdıramadığı gökyüzünü. Bulutları her gün ayrı yerde mi sıraya koymalı. Her gün ayrı bir yüzle mi karşılaşmalı.

Ben yapamıyorum sevdiğim. Seni alıp ta bir başkasının yerine anlatamıyorum. Seni sen olduğun müddetçe seviyorum. Olabildiğince açık, yaşayabildikçe anlamlı. Bazen kızıp bu kaos tepkimelerine, öfkemi şehir burjuvalarının aşklarına fırlatıyorum. Yazdığım her şiiri senin kadar beğenmiyorum. Saçlarını uykusuz gecelerime savuran rüzgarları senin kadar bekleyemiyorum.

Ve en büyük lekeyi taşıyorum alnımda. Aşk. Seni sevdiğim kadar sevemiyorum. Uzun yazmak geliyor çoğu zaman sakladığın her mutluluğu. Hüzünleri terkedişini çok iyi biliyorum. Sana aşık olduğumu bu ritüel platformda daha iyi anlıyorum. Tatile gittiğin günü hatırlıyorum. Gittiğin günü kendime yas ilan ediyorum. Öyle yalnızlık çekmemiştir yüreğim,böyle sensizlik yaşamamıştır bil ki bedenim. Aklıma yokluğunla karışık bir sevda masalıydı takılı kalan. Ne mevsim biterdi suskunlukta ne de şiirlerde seni sevdiğimi anlayamayan.

Sanki koskoca bir yaz bitti.Döndün nihayet. Beni uykudayken yakaladı sonbahar. Eylül saçlarımı okşadı senin yerine. Eylül sen oldun sevdiğim. Seni unutturamadı yine de bu uykusuzluklar.

Bekle beni,geldiği zaman sabahlar,yağdığı zaman aşkı anlatan yağmurlar. Tut ellerimi. Bırakmayacağım seni.