Bulunduğum yasak saatler kentinde; bugün, martın hangi günüdür, mevsimlerin kaçıncısı hiç kimse bilmiyor? Bir hayâl toplayıcıyla, bir hayâl kurucu arasında kalmış müphem sabahla, aramda sadece birkaç anı var. Bunlardan ikincisine niçin takıldığımı anlamıyorum. İlki ve sonuncusuna kayıtsız kalıyor düşlerim. Bulur muyum bilmiyorum ama, biri dünyaya diğeri benliğime ait, iki kusursuz yalnızlık arasında, hayâl üstü size ulaşmak için nedense gerçek bir sensizlik arıyorum.

Penceremin önündeki defne dalına akşamdan konan yağmur damlası, yeşil merdivenleri koşar adım iniyor. Acelesi olmalı gözden kaçırıverdim. İki mahalle köpeğinin tiz sesi, karşı çatının bacasında sızmış deli martının tüylerinde bir anda çarpışıyor. Gece yarısına kadar iskeledeki tekneyi çekiştiren biri kuzeyli diğeri Akdenizli iki nöbetçi rüzgâr, varlığını toplayarak yorgun argın sokaktan geçiyor. Sonra çamurlu yola saparak, sokak lambasının ufkunda kayboluyor.

Ya sen yok musun, bütün bunlar olurken düşlerimin çarkını durduran sevgili, sen yok musun sen! Yaşıyor veya yaşamıyorsan konuştuğum hayâline ne diyebilirim ki! Duyuyorsan işte beni, her an ve kainat uyanmadan; hatırana ulaşabildiğim bu sessiz düşünce uyandırıyor. Sen de uyan olur mu?

Şimdi, toplayıcı ve kurgucusu kayıp o hayâlle aramda sadece bir anı var. Biri bana diğeri ruhuma ait iki kusur arasında, yalnız bir gerçek arıyorum. Herkes kendine göre bulmuşken bir gerçek, bir ömrü gerçeküstü aramakla geçirmek kolay değil. Aramasına arıyorum da ne zaman bulduğumu sanarak, sessizce onu tutmaya kalksam; kahretsin, zaman denen aydınlık gözlerimi kamaştırıyor. Yani bulamıyorum. Bulunduğum bu kentte yüzüme bakan köhne bir duvarla, dakikaları kovan yasak saatlere hep şunu söylüyorum.

Kendinden başka bir şey arama. Hayâlin kamaştırdığı bir göz, sahibinden başka neyi bulabilir ki?