Bir vakitler, gözlerde intizar, postacý beklerdi insanlar. Yüreklerindeki hasret ateþine, sözcük sözcük su serpmek özlemiyle. Ve Sabrý talim ederlerdi beklerken, hasreti duyarlardý özlerinde. Ya da gecenin bir yarýsýnda kalkýlýr ,kâðýt ve kalem denilen iki ezeli dostla dosta, arkadaþa ,sevgiliye, anneye , babaya ,kardeþe yüreðin sesini duyurmak için özenle mektup yazýlýrdý. Gönüldeki hasret tellerinden yansýyan týnýyý ,ahengi ,duyururdu mektup.

Bembeyaz kâðýda tertemiz duygularýný , sevgilerini, hasretlerini iþlerdi insanlar el yazýlarýyla. Sözcükleri eðip bükmez, yarýsýný zayi etmezlerdi. Her harf bir hasret çiçeði, her sözcük bir sevgi türküsü olurdu. Güzellik açardý sayfalar. O güzellikler ayrý bir heyecanla okunurdu tekrar tekrar. Bazen, ayaklarýný yerden keserdi okyanýn bazen, bir burukluk kaplardý yüreklerini. Beklemek nedir bilirdi aþinalarý mektubun. mektup umuttu, sevdaydý, hasretti.

Mektupta bir baþka güzeldi sýla, bir baþka buruktu gurbet, hasret. Hasretin, sevginin, dostluðun muhtevalý risalesiydi mektup. Zarfa bürünmüþ mazruftu. Pullarýnda renk cümbüþü, satýrlarýnda hasret türküsü vardý mektubun. Lâkin, gün geldi her güzel þey gibi unutuldu. Sahi, siz en son ne zaman mektup yazmýþtýnýz?