sana nasıl anlatsam ki kafamdaki bu anlamsız dünyayı;
yada nasıl anlasam kendi anlamsızlıgımı...
hayat cok sey götürmeye basladı bizden.
bedelleri gerektigi gibi ödeyemiyoruz,
çünkü gerekliliklerimiz cok farklılastı.
sacmalamaktan baska yaptıgım hic birsey yok
son bir kac yıldır.
gözümün önündekileri bile görememeye basladım.
ve her defasında biraz daha fazla fark etmeye basladım
bu amansız körlügümü.
bunu fark ettigimdeyse;
bunu bir daha asla fark edemeyecegimi anladım.
cok uzun zamandır hic birsey anlamamaktan yakınırken
bir daha asla hic bir farklılıgı anlayamayacagımı anladım.
sevinmeli miydim peki simdi?
ardına saklanmaktan çok zaman hic cekınmedıgım
hangi maskeyi takmalıydım yüzüme simdi?
hangi maske daha iyi kandırabilirdi seni?
hangi maske beni daha iyi gösterebilirdi senin karsında?
en iyisi hangisi olabilirdi?
bu olabilir mi?
peki ya bu?
bide suna baksak,
sanki bu daha iyi gibi degil mi?
bunda anlastık sanırım;
o zaman sorarım sana
nerde o ısıgıyla dünyaları aydınlatan,
okyanuslar kadar derin bakan,
girmeye korktugum,
kızıllıgında kayboldugum
o gözler...
hangi maskenin altına sakladım onu
nerdesin;
ben nerdeyim...






ve sarkı yeni baslıyor.....