Hüzün…
Kokuyor buram buram
Durmamak gerekirken durmak
Kalabalýklarda dahi yalnýzlýðýn farkýna varmak…
Hüzün;
Elini uzattýðýnda karþýlýk gelecek bir el’in yokluðu
Adým attýðýnda uçurumdan düþermiþçesine irkilmek
Alnýna düþen bir yaðmur damlasýnýn bile aðýr gelmesi
Hüzün;
Tat vermemesi artýk en güzel þeylerin sana
Bolca düþünmek bolca hülyalara dalmak…
Bazen sýðdasýndýr, bazen ise en derinlerde
Hüzün;
Ýsteyip de dokunamamak
Nefes gibi ihtiyacýn olduðu halde koklayamamak
Bilememek artýk tadýný
Hüzün;
Anýlarý mazi adlý zarfa koyup,
Ýsmi unutmak olan sandýða kaldýrmak
Hüzün;
Kendin…
O…
Hüzün; Biz !
Hüzün kokuyor buram buram hüzün…