aklıma gelen ilk şeyi yazıyorum bu gece.. belki de kırılmış bir kalple içi buruk bir şekilde ağlıyorum bir başıma kendikendime.. canım sıkılıyor, o da takılıyor kendi halinde ama ne istediğini gizliyor benden..
bir başıma kalınca geceleri, işitiyorum var olmanın acı verici sesini.. sıkıntılar gün yüzüne çıkarak beynimi tırmalıyor ve uyutmuyor yaramaz düşünceler yine..
uyuyamadığım her an dürtülerin sinsice beynimi okladığını hissediyorum.. kanımdaki delilik yayılıyor tüm vücuduma atar damarlarımla, fakat ani bir ürpertiyle çekiliyor toplar damarlarımla bütün cesaretim..
bütün hislerimin bir düş olarak kalması, gerçek hayatı anlamsızlaştırıyor.. beyninde canlanan resimler ne yazık ki fotomontajdan ibaretler..
hergece, yarını düşleyerek uyuyorum.. ama bitürlü yarın, düşlediğim gibi olmuyor ve her yeni gün düşlerimle gerçek arasındaki hata payını çözmekle geçiriyorum.. rahatça yaşamak için artık yarına plan yapmak istemiyorum..
her yapılan plan beraberinde umutlarıda getiriyor.. ve umutlar yok olduğunda hiçbirşey eskisi kadar güzel olmuyor.. umutların sönmesi riskini almamak için umut etmemek gerektiğini öğrendim.. her günü kurtarmak için yaşa ki, bugünden sonraki dünler ve yarınlar kurtarılmış olsunlar otomatik olarak..

ulaş tuzak