Birgün kalple değilde beyinle seveceğime karar verdim acı çekmemek için.. Çünkü beynin kalbe hüküm edebileceğini düşündüm.. Kalbin saçma tavırlarını kontrol altına almak istedim.. Ama yanılmışım, yanlış düşünmüşüm.. Bi şekilde kalp acıyı kendine çekiyor ve bütün vücuda pompalamayı başarıyor yine.. Seven insan hep acı çekermiş meğer..Kalbinden de sevse beyninden de sevse fark etmezmiş.. Sen şuan kalp ağrısı çekiyorsun, ağrın geçtiğinde umrunda olmayacağım bunu çok iyi biliyorum.. Şuan duygusal tablondayım fakat mantıksal tablona çizdiğin resim ben değilim.. Ben ise beynimden silip atamayacağım hiçbizaman seni.. Çünkü ben mantık defterime seni yazdım, bütün aşkları bütün acıları unutup sende buldum huzuru..
Kalben huzurluydum seninle fakat şimdi düşüncelerim bıçaklıyor kalbimi, vicdanımın sızısı damarlarımı yakıyor.. Duygusal düşününce çok iyi anlıyorum durumu fakat beynim duygusal davranmamı engelliyor her seferinde.. Çünkü her defasında duygularıma yenik düşüp istemediğim şeyler yapmak istemiyorum.. O kadar çok atıp tuttuktan sonra, topluma meydan okuduktan sonra, şimdi bende aynı şeyleri yapamıyorum beklide..
Beyinle seven ayrılık diyemez ki, bunu düşünemez ki.. Ayrılmamak için her şeyi göze almışken üstelik.. Ama kalple seven, sızısı geçsin diye ayrılmayı göze alabiliyor maalesef..
Çözüm ayrılıkta değil.. Her seferinde yeniden deneyip başlamakta ve sonunda başarmakta olmalı.. İnanamazsak nasıl başlarız yeniden ve başaramayız ki böyle..

Ulaş Tuzak