Kar düşende dağlarıma dağlandı ateşinden yüreğim.
Kayboldum buzdan bir kentin sokaklarında.
Pencerelerde ne feseleğenler vardı ne ellerin.
Sadece, kalbime iliştirilmiş tebessümünle,
Lütufkâr bir bakışın saklı kaldı baharat sandıklarında.

Ne günün hükmü vardı ne gecenin,
Tutacak bir dal bulamadı üşüyen ellerim.
Gönlüm evdeşiyidi kanadı kırık güvercinlerin.
Buzdan bir kentin arka sokaklarında ,
Açık artırması vardı aşkın, elemin.
Buzul çağı pastanesinde bekledim,
Zulmetmeyi yeğledin.
Ben seni sanki hiç sevmedim.

Sen, buzdan bir heykeldin.
Dağlanan yüreğimde eridin,
Cılgasız uçurumlardan, geçit vermeyen yarlardan;
Elâ gözlerinin kıyılarından sürdün beni.
Ne mahremim oldun ne nâ mahremim.
Ben seni sanki hiç sevmedim.

Buza sürgün zamanlarda,
Vefanın soluğu kesildi.
Dağarcığımdaki cümle sözcükler boğazıma dizildi.
Gücü tükendi ateşin, gözlerimin feri söndü.
Sen hâlâ buzdan bir heykeldin,
Kayboldu kokusu güllerin, yaseminlerin.
Pencerelerde ne fesleğenler vardı ne ellerin.
Sana dair zamanları katladım içimde,
Kimseye göstermedim.
Ne mahremim oldun ne nâ mahremim.
Ben seni sanki hiç sevmedim…
Ankara,19.01.2010 İ.K