Küvet…
Sükûnet… Sadece bunu duyuyordu gözleriyle,
Zamanı yarıp geçerken, kendini buluyordu puslu gözlerde,

Küvetin içindeydi bir ayağı,
Diğeri kaybolmuştu şanssız kaderin yollarında,
Turuncu bir telaş vardı üzerinde…
Suyu boşalttıkça suratına,
Akıp gidiyordu saadet saçlarının arasından,
Yitiriyordu güzelliklerini…
Küvetin içindeki su gibi bulanıktı yüzü,
Sabunlanmış bedenler temizlenmeyi beklerken,
Haset’in çirkinliği pas tutmuştu gönüllerde,
Karlar yetmiyordu soğutmaya bedenlerdeki kini,

Ellerinin arasından çürüyüp gidiyordu nilüferler,
Çalılar sarıyordu dört bir yanını,
Yeşil yılları bekliyordu yelkovanın sesi duyulan istasyonda…

Uyuyordu yedinci cüce, masal alacalanıyordu,
Hançerler saplandı kara saçlı meleğe,
Prenslerin atları yoktu artık o devirde,
Pembe kullanılmıyordu resimlerde…

Okunamıyordu mutluluk gözlerinde hayatın,
Sevmek, küçük bir çocuğun kalbinde unutulmuştu…
Duygu Seyman