Yeni bir günün sabahındayım. Yapayalnızım evde. Zaman, ah zaman ah! Ne geçmek biliyorsun ne de durmak… Yaşamaya özlem ben, sevilmeye muhtaç insanlık. Yapmak isteyip de yapamamak, bir tutam pişmanlık var üstümde.
Kalbim uçsuz bucaksız bereketli topraklara sahip. Beyaz yaseminler açsın istiyorum topraklarımda, kokusuyla başım dönsün, bir tebessümle birlikte o çiçeklerin içinde boğulayım. Hiç çıkamayayım oradan mezarım olsun orası.
Oysa topraklarımda sadece tek bir çiçek var benim. Siyah lale… Mavi, yeşil benekli siyah bir lale… Ötekileştirilmiş bir lale o “benekli” diye. Toprağımla hayat buluyor bu lale. Bunun farkında değil, lalemin tek derdi kelebek olabilmek. Bilemiyor gerçek olamayacağını bunun…
Çok seviyorum onun karasını da beneklerini de. Mavi benekleri ümidimin gizlendiği göklerin mavisinden, yeşil olanları ise hayallerimin dünyasındaki en yosunlu denizlerden bir parça, kara rengini ise kalbimin en dibindeki saklı çaresiz karanlığımdan almış haberi yok.
Pişmanlık susatıyor beni sevgiye. Su fayda eder mi? Etmiyor elbette. Zaten suda da bitti bitecek neredeyse. Topraklarım kurumasın, lalem solmasın diye kendim su içmiyor, feda ediyorum hepsini onlara.
Değer mi bütün bunlara? Evet değer tabi ki camdan dışarı baktığım her an görebiliyorum onu. Ah! Ne tatlı bir çiçek.
Kahvaltımı hazırlayıp camın önündeki küçük yuvarlak masama oturuyorum. Bu sabaha da lalemi görerek başlayacağım.
Vücudum buz kesiyor. Aşağıya doğru çekiliyorum sanki. Her taraf kapkaranlık. Zaman yok. Yaşam yok. Lalem gitmiş…
Aşağıya nasıl indim hatırlamıyorum. Topraklarımda gezindim hıçkırıklara boğularak. Yoktu yeşil, mavi benekli lalem hiçbir yerde yoktu.

Her damla gözyaşım bir tohum oldu. Çevrem beyaz yaseminlerle doldu. Kokuları başımı döndürdü. Gözlerimi kapadım. Rüyamda yeşil, mavi benekli lalemi gördüm. Kelebek olup başıma kondu. Sonra ben uyudum. Sonsuza kadar…


DUYGU SEYMAN