Yeni bir günün sabahýndayým. Yapayalnýzým evde. Zaman, ah zaman ah! Ne geçmek biliyorsun ne de durmak… Yaþamaya özlem ben, sevilmeye muhtaç insanlýk. Yapmak isteyip de yapamamak, bir tutam piþmanlýk var üstümde.
Kalbim uçsuz bucaksýz bereketli topraklara sahip. Beyaz yaseminler açsýn istiyorum topraklarýmda, kokusuyla baþým dönsün, bir tebessümle birlikte o çiçeklerin içinde boðulayým. Hiç çýkamayayým oradan mezarým olsun orasý.
Oysa topraklarýmda sadece tek bir çiçek var benim. Siyah lale… Mavi, yeþil benekli siyah bir lale… Ötekileþtirilmiþ bir lale o “benekli” diye. Topraðýmla hayat buluyor bu lale. Bunun farkýnda deðil, lalemin tek derdi kelebek olabilmek. Bilemiyor gerçek olamayacaðýný bunun…
Çok seviyorum onun karasýný da beneklerini de. Mavi benekleri ümidimin gizlendiði göklerin mavisinden, yeþil olanlarý ise hayallerimin dünyasýndaki en yosunlu denizlerden bir parça, kara rengini ise kalbimin en dibindeki saklý çaresiz karanlýðýmdan almýþ haberi yok.
Piþmanlýk susatýyor beni sevgiye. Su fayda eder mi? Etmiyor elbette. Zaten suda da bitti bitecek neredeyse. Topraklarým kurumasýn, lalem solmasýn diye kendim su içmiyor, feda ediyorum hepsini onlara.
Deðer mi bütün bunlara? Evet deðer tabi ki camdan dýþarý baktýðým her an görebiliyorum onu. Ah! Ne tatlý bir çiçek.
Kahvaltýmý hazýrlayýp camýn önündeki küçük yuvarlak masama oturuyorum. Bu sabaha da lalemi görerek baþlayacaðým.
Vücudum buz kesiyor. Aþaðýya doðru çekiliyorum sanki. Her taraf kapkaranlýk. Zaman yok. Yaþam yok. Lalem gitmiþ…
Aþaðýya nasýl indim hatýrlamýyorum. Topraklarýmda gezindim hýçkýrýklara boðularak. Yoktu yeþil, mavi benekli lalem hiçbir yerde yoktu.

Her damla gözyaþým bir tohum oldu. Çevrem beyaz yaseminlerle doldu. Kokularý baþýmý döndürdü. Gözlerimi kapadým. Rüyamda yeþil, mavi benekli lalemi gördüm. Kelebek olup baþýma kondu. Sonra ben uyudum. Sonsuza kadar…


DUYGU SEYMAN