Nefes… Kanýn içinde akmayan hüzün
Yaþayan bir dev misali,
Karýn yere düþüþü kadar sesli,
Sessiz çýðlýklar kadar çaresiz…

Ayaklar… Bir çift mahkûm bedende
Yýpranmýþ bir sarý,
Merhametsizliðin gazabýna uðramýþ,
Günahlarý çeker… Kaderi bu…

Ruh… Kaçan kovalanýr ya hep,
Bedenin peþinde kararlý…
Gözleri keskin burnu hassas,
Aðýndan kaçýrmaz kader balýðýný!

Söz… Gümüþmüþ! Ýnanmaz insan.
Madenlerden çýkmýþ cevher,
Yazýk! Tanýnmýyor artýk mücevherler,
Artýk onlardan yoksun zavallý geceler…

Beden… Kaçan her türlü kederden
Bazen mahkûm, bazen gardiyan.
Yýllanmýþ þarabýn mantarý deðil ki ruhu!
Örtsün delik deþik görüntüyü…

Tutkudur ayaklarýn bedene sadýk kalýþý,
Bedenin ruhla seviþmeleri,
Ruh’un dilsiz olmayýþý,
Sözsüz nefes alýþýn anlamsýzlýðý…