Nefes… Kanın içinde akmayan hüzün
Yaşayan bir dev misali,
Karın yere düşüşü kadar sesli,
Sessiz çığlıklar kadar çaresiz…

Ayaklar… Bir çift mahkûm bedende
Yıpranmış bir sarı,
Merhametsizliğin gazabına uğramış,
Günahları çeker… Kaderi bu…

Ruh… Kaçan kovalanır ya hep,
Bedenin peşinde kararlı…
Gözleri keskin burnu hassas,
Ağından kaçırmaz kader balığını!

Söz… Gümüşmüş! İnanmaz insan.
Madenlerden çıkmış cevher,
Yazık! Tanınmıyor artık mücevherler,
Artık onlardan yoksun zavallı geceler…

Beden… Kaçan her türlü kederden
Bazen mahkûm, bazen gardiyan.
Yıllanmış şarabın mantarı değil ki ruhu!
Örtsün delik deşik görüntüyü…

Tutkudur ayakların bedene sadık kalışı,
Bedenin ruhla sevişmeleri,
Ruh’un dilsiz olmayışı,
Sözsüz nefes alışın anlamsızlığı…