Yitirilen bir Umut’un ardından yapılan değerlendirmelerin “yer”ini doğru saptayabilmek için olayın hangi şartlarda meydana geldiğini iyi irdelemek gerekir.
Geride bırakılan “acı” net bir şekilde çözümlemek isteniyorsa, olaya geniş bir perspektiften bakılmalıdır. Eğer, sorun dar bir alanda tutulursa köklü çözüm gerçekleşmediğinden yeni “ölüm”ler olacaktır. Ki hep böyle yapıldığından sürekli olaylar yinelenip duruyor…
Soruna aileden başlayalım: Basından takip ettiğim kadarıyla;
Aile, geçim derdi olmayan bir aile…
Çocuklarını gönderdikleri okul beş yüz metre mesafede..
Umut, ailesine düşkün bir çocuk..
Şimdi bu bilgiler ışığında bir değerlendirme yaparsak önce hangi soruları sormamız gerekiyor.
Ailenin imkânı varken neden oğullarını yatılı bıraktılar?
Okulun yetersizlikleri önceki yıllarda ortaya çıkmışken bunu neden dikkate almadılar?
Bu kadar büyük bilmezlik(cehalet) nereden gelmektedir?
Ailelerin geri kalmış inanç ve geleneklerle bu kadar iç içe olması neden kaynaklanmaktadır?
“Cahil adam kimlikli” insanlar çoğalmaktadır günümüzde. Hiç okumayanlar, yarım okuyanlar, yarım yamalak okuyanlar, aldığı eğitimin hakkını vermeden mezun olanlar, kopya ve torpille okul bitirenler, devlet zoruyla geçenler artıyor. Yoksul genç nüfusa yönelik nitelikli eğitim olmadığı için ülke ve ulus olarak bilimsel , sanatsal, kültürel ve davranışsal olarak çağ atlayamıyoruz. Parası ve adamı olanlar her olanağa kavuşurken yoksul öğrencilerimiz devletin verdiği kıt olanaklarla canla başla okumaya çalışıyor.
Ekonomik zorluklarla idame ettirilen eğitim -fedakârca çabalar hariç- çağın getirdiği sorunları çözmeye yetmiyor. Düşünsel gelişimini tamamlayamayan toplum, sorunun köküne ineceği yerde, gözleriyle düşündüğü için, birkaç suçlu arıyor ve buluyor. Böylece sorunun üstü geçici olarak kapanıyor. Asıl suçlu olan ise hiç adı anılmadan kendini bu işte sıyırıyor. Olan “Umut”lara ve “Memet”lere oluyor.
Konya’da kuran kursu olayını ne tez unuttuk. Bina çökmüş. Masum çocuklar ölmüş ama aileler hiç kimseyi şikâyet etmemiş. Ne vahim bir durum.
“Doğru olan “ı yapmayan “susmayı” tercih eden aileler kara bir kadercilik anlayışıyla hareket ettiklerinde zannediyorlar ki bu olayın vebalinden kurtulacaklar.
Yok efendim, kurtulamayacaklar. Çözülemeyen her olay kelebek etkisi gibi devam ederek daha büyük olaylara yol açacaktır. Yol açıyor da…
Bizi yönetenler az bir çoğunluk olduğu sürece, yaratma ve düşünme özgürlümüzü yönettikleri sürece, sorgulama kavramını sürekli unuttuğumuz sürece bizler acı çekmeye mahkûmuz.
“Okulun görevi irade ve azmimizi kuvvetlendirmek, kişiliğimizin özgürlük ve olgunluğunu güvence altına almaktır. Çocuk kendi zekâsıyla düşünecek, kendi iradesiyle hareket edecekti. Ta ki büyük bir insan olduğu zaman bütün kişisel değerlerini ortaya koyabilsin.”*
Peki bunu istemeyenlerin amacı ne olabilir?.. Tabii ki köle bir toplum… Sistem soran, sorgulayan insanı sevmez. Bunun için de eğitim temel nitelikleriyle oynar.
En çok da eğitim neferi öğretmenlerin üzerinde.. onları, üç kuruş paraya muhtaç eder. İtibarını zedeler, üstüne vazife olmayan işlerde çalıştırmak ister..
Sonuç olarak, bizdeki eğitim “Umut” un düştüğü bir fosseptik çukuruna benziyor. Sürekli kokuyor, geleceğimizi berbat ediyor. Üniversite kapısında yüz binlerce gencimiz, mezun olduktan sonra KPSS kapısında da heba oluyorlar..
*Emil Zola,Hakikat