Şehr-i Şahane

Kovulan bir yılgınlığın ardından
Sarıldım kollarımla köklerine
Ey Şehr- i Şahane!
Hüzne alışkın kalemim bocalasa da bir müddet
Yaşanılası dediğim mutluluğu yazacağım bir gün elbet.
Bak gözlerime unutmuş şımarık parıltıları nicedir
Kan damlayan kirpiklerim ister yeni bir seyir.
Bakma asi oluşuma
Bağrışlarım içten içe akan nazlı bir nehir.


Kovulan bir yılgınlığın ardından
Sarıldım kollarımla köklerine
Ey Şehr- i Şahane!
Kardeşin ötelerken gülücüklerimi lanetine
Biliyorum sen yalnız bırakmayacaksın beni
Az ve öz konuşan sadakatin gölgesinde.
Yaşamak yakmaksa tüm ışıkları inadına
Onlarca güneşle gelebilirim sana.
Alaycı bakışlarını kov üzerimden
Sen bana inandığın an
Kederlerim olur en mazlum tövbem.

Şahanem, şehrim, aynam
Seni yazışlarım, sana yazışlarımdır.
Bulutların arasından inatla süzülüp kâğıdımı aydınlatan
Uçan bir huzurun geri dönüş tufanlarıdır.
Yavaş da olsa yürüyüşlerin, koşup gelsen de
Görebiliyorum seni yakut baharların serinliğinde.

Kovulan bir yılgınlığın ardından
Sarıldım kollarımla köklerine
Ey Şehr- i Şahane!
İltifat tutmaz aklım sanma ki basittir varlığın.
Seni anlatabilecek kadar
Daha ustalaşmadı hecesi düşük ağız kalabalığım
Yine de sana ayak bastığımdan beri
Kâh hoyratım kâh nazenin
Biriktirdiğim duruşlarıma bir bak
Her biri vakur ve kadim
Kurutma köklerini içim solmasın
Şehr-i Bezgindeki köşkümde
Sadece kıvrandığım mısralarım kalsın…

Bir şehirdin…
Sendin…
Şahaneydin…
Çoktun…
Yoktun…