“Yad ellerin tozu duruyor daha üzerimde. Çok uzaklardan geldim, beni yanından sürgün etme!”

Altın sarısı saçlarını salınca aşk gözlerimin önüne, unutuluşun öyküsüne daldım hayattan yana her şeyde. Karanfil kokan sözlerinle ölümünü izlememelisin sevdamın. Kapıları açmaya korkuyorum nicedir, kilitlerle başedemeyecek kadar çözüldü dilimin anahtarları. Korkakmış gibi yapıp da bana yeni bir kahraman aratma! Yok tahammülüm kasırgalarla gelecek sevda nöbetlerine. Kaçıncı gece bu, kaç gece öteden geliyor gidişinin ayak sesleri? Her güne senden biraz daha uzaklaşarak uyanıyorum. Ayrılıklarda rota kavuşmaların tersine işliyor. Büyüdükçe büyüyor boşluk, büyüdükçe büyüyor adı dilde bile eğreti duran sensizlik. Mutlu aşk yoktur diyorlar. Hayır diyorum hayır, o varken hep mutluydu kaldırımlar. Üzerlerinde dans ederek yürürdük, ellerim sıkıca sarılırdı ellerine, ıslanırdık yaprak yağmurlarıyla her eylülde. Sadece şekil değiştirdi varlığının nefesi. Kaldığın yerden kaldığım yere gelebilmen kaç asır sürer ki? Adımlarını takip et ve tersten yürümeye başla hadi! Silinmesinler diye ellerimle parlattım her birini. Ortalık karışmadan, harp yerinde tarih olmadan, bakışlarının baharlarını sonbaharlar vurmadan…

“ Üç noktalardan hep korktum, ne geldiyse başıma bitememekten geldi. Al sende kalsın tüm bitemeyişlerimin özeti. Tek beni yanından sürgün etme!”