İzEdebiyat - Denizci

Buz gibi bir rüzgar geziniyor çıplak tenimde, önüne katıp savuruyor, ömrümden dökülen gün yapraklarını…

Tozlu, sisli, puslu bir yolculuğa çıktım sebebini bilmediğim gidişinle; Ne yol belli, ne de yön, sadece hislerimle yürüyorum, yokluğunun hükümsüz olduğu bir yer arıyorum…

Yıllardır aradığım bu muydu? sorusu takıldı yarısı hala sende kalan aklıma, ben böyle bitsin istememiştim, hatta sonsuza dek sürmesini hayal etmiştim hep, dualarıma seni de dahil edip yeni hayatımın seninle olması için yakarmıştım tanrıma geceler boyu… Belli ki duymadı beni, ya da kabul etmedi bu dileğimi…

Bir umuttun sen yine de masmavi yüreğimde, her sevme teşebbüsüm de dikenlerin yüreğimi çizse de… Ben sabır ve sevgiyle sardım seni, acıdan dudaklarımı ısırarak da olsa her seferinde ve kızıl goncalar açmasını hayal ettim hep sevgiyle suladığım kurumuş yüreğin de… Tek bir tomurcuk da olsa görebilmekti en büyük hayalim, BEKLEDİM-GÖRMEDİM-VERMEDİN...

Üç mevsim su gibi akıp geçti de fark edemedim, sonra bir gün olduğunu sandığım yerde değildin… Aradım, bakındım, ama bulamadım; sır olup gitmiştin sanki, ya da hiç var olmamıştın… Yanılıyor muydu ellerim dokunduğu seni hissederken, yoksa bir hayal miydin.? Yüreğim de açtığın çizikler, ellerimde hala kanayan yara izleri, sen değil miydin tüm bunların yegane nedeni? Şu anki acım, özlemim, eksikliğim, çıldırtan sensizliğim.? Gözlerim mi uydurdu gördüğünü sandığı seni, zihnim mi yarattı beni büyüleyen o güzelliği? Ve doğadaki tüm renkleri ustaca kullanıp, üstatları bile kıskandıracak kadar özenle resimledi yüreğime seni…

Yok, yok hayal olamazsın sen, hele rüya hiç değildin... Bence sahiden vardın ve her şeyinle gerçektin… Acıtan yanlarınla, teselli olarak verdiğin anlık mutluluklarla, katılaşmış yüreğin ve vefa özürlü ruhunla, tam üç mevsim boyunca bir vardın, bir yoktun sen benim hayatımda…

Daha önce de dedim ya, aklımın ve yüreğimin yarısı sende kaldı gittiğinde… Ardında bana anı olarak bıraktığınsa tebessüm değil, gülmek hiç değil, çoğu kez tek bir mumun ışığında, sabaha bağladığım gecelerde kaleme aldığım yürek burkan dizelerim, Aşk’a, Sevgiye dair yitirdiğim güvenim, hayli artırdığım zararlı alışkanlıklarım, saçlarım da fazladan birkaç tel ak’ım, bir kaç çizik ellerim de ve yüreğim de hala kanayan, bir de milyonlar içindeki yalnızlığım oldu işte…

Avunmaksa eğer; avunuyorum bunlarla, yaşamaksa yaşıyorum yokluğunla, idare ediyorum anlayacağın sensiz de olsam… Ama nereye kadar? Yok, yok bu böyle gitmez, ardında yanıtsız sorular bırakan gitmeleri kabullenmek, olsun ulan yaşadın işte bu kadarmış diyebilmek kolay olmuyor sevgili…

Her köşesinde bir hatıran varken yaşadığım bu şehrin, bana seni hatırlatmayacak, hatta unutturacak, denizin olmadığı, hiç kimsenin sana benzemediği bir şehir bulup orada yaşamaya alışmak, yokluğuna alışmaktan daha kolaymış gibi geliyor şimdi...
Kim bilir.? belki bir gün bulurum, bulurum ve seni de unuturum…

Denizci…