Senli sözcükler tükendi nihayet,
Adın da silindi çoktan,
Kanımla yazdığım tahtadan…

Toprağı da içeriye çöktü mezarının,
Bir yağmur yağsa alıp gidecek çürümüş bedenini…
Yok olup gitmesini mi izlesem;
Mabede mi çevirsem bilemiyorum…

Tut ki birkaç mum diktim, ışık olsun diye hapsolduğun karanlığa,
Ne yazmamı isterdin başucuna?

Sofiyane bir dörtlük ardından,
Senin için Fatiha mı dileneyim gelip geçenden?
Yoksa bir çeşme mi isterdin yanı başında,
Su satarsın belki yolculara, rahmet dilekleri karşılığında…

Satmak dedim de, sahi iyi bilirdin alıp satmayı,
Niteliğine bakmadan, aynı kefeye koymayı,
Bir deneyim safsatası yakıştırıp iğrenç eylemine,
Eteğinin altından her geçeni kazanç saymayı…

Fethettiğin gönüllerden temiz sevgiler alır;
Birkaç gecelik aşklar verirdin abdestsiz bedeninden…
Sunak taşı yatağında yeni bir kurban hançerleyip her gece,
Masum kanı yudumlardın kristal kadehinden…

Ben ne yazarsam yazayım, ne yaparsam yapayım nafile;
Şahadetim günahların; şahadetim yalanlarındır sadece…
Yapma” derin bir karanlık var ışık sandığın yerde” dediğimde,
Kahkahayla gülmüştün, eğlenmiştin söylediklerimle…

Şimdi en derin yerindesin o karanlık çukurun biliyorum,
Yeryüzüne yükseliyor çığlıkların, her gece duyuyorum,
Sana ağlıyorum, ellerimi açıp gökyüzüne dualar ediyorum,
Bağışlanman için rabbimden, merhamet diliyorum…