“Bir büyüğe danışmak lazım”

Duyduğumda kulağa hoş gelmesi ve anlam içeriği ile çok beğenmiş ve yerinde bulmuştum bu cümleyi “Bir büyüğe danışmak lazım”…

Seninle ilgili sorunlarda kendi çözümlerimi kendim bulur; kendi kararlarımı kendim verirdim önceleri… Ancak aynı sorunların sürekli tekrarlanması ve zamanla içinden çıkılmaz bir hal alması, kendi içimde şüpheye düşürdü beni ve karar verme yeteneğimi sorgulamaya başladım, bana ne kadar faydalı olabildiği konusunda…

Mevsim yine sonbahardı, sağanak bir yağmura daveti çağrıştıran yoğun bulutlu bir gündü, vakit ikindiye yakın, aklıma düşme sakın diyerek sessizce serzenişte bulunuyordum içimden sana… Dinlememiştin beni ve kaplamıştın yine tüm benliğimi inatçı keçi… Derince bir Ooooffff çekip yokluğuna, savurduğum bir alay küfür sonrasında, cümlelerimin tükendiği bir anda karşılaştım onunla… Hayli büyüktü, yanındakilerin tümünden büyüktü sahiden… Bir dostun çok eskiden söylediği bir cümle geldi aklıma o anda, “Bir büyüğe danışmak lazım”.! kısa süreliğine bakıştık ve sonrasında birkaç adım atarak kapattım onunla aramdaki mesafeyi, kapıdan içeri girdim ve adını usulca söyleyerek istedim onu, Otuz yedi TL verdikten sonra benim olmuştu bile…

Önce eski bir gazeteye sarıp, sonra da koyu renkli bir poşete koydum, ardından eve doğru yola koyuldum… Soğuk olduğunda daha faydalı olacağının söylendiğini hatırladım ve güzelce yerleştirdim onu buzdolabına… Beyaz peynir vardı, hem de Ezine koyun tam yağlı, kavun hep hazırdır zaten peynirin can dostu, olmazsa olmazı… Adaba uygun tabaklara özenle doğradım onları, en narin kadehlerim olan sarı zeybeklerden ikisini de cillop gibi yıkayıp kuruladım ve yerleştirdim masaya, biraz pancar turşusu ve son olarak da Ayvalık’dan getirttiğim halis sızma ile ton balıklı şık bir salata yaptım kendime… Suyum otuz iki dişe kemane çaldıran türden soğuktu, büyük de neredeyse kıvamını bulmuştu, iki adet buzun da yardımıyla doldurdum ilk dubleyi ve başladım büyüğe sıkıca danışmaya… Bir iki üç derken danıştım, danıştım, danıştım, her danışmada birkaç watt daha aydınlanmaya başladım…

Zihnimdeki sisler hızla dağılmış, dünya yeniden aydınlanmış, masam yepyeni bir renk almış, ardından dile gelmişti bizim büyük ve diğer elemanlar… Demek öyle dedi büyük ve eee devam et dedi: Anlattım seni, bolca anlattım hem de mahremiyetine fazlaca dokunmadan… Salınarak gelişini, büyüleyen gülüşünü, yangın yeri öpüşünü anlatmakla başladım; yalan söyleyen dilini, tiyatro yeteneğini, sorgulamadan yargılayan bulanık zihnini ve vefasızlığını anlatmakla kısaca özetledim onlara seni…

Kısa bir sessizlik oldu masada, hemen ardından büyük, kavun, peynir ve salata fısıldaştılar aralarında kulaktan kulağa… Sonra büyük aldı sözü ve şöyle gürledi: Yaw babacan, sende çok çekmişsin sahiden, ama yerinde bir karar vermiş ve iyi etmişsin bana danışmakla dedi ve şöyle devam etti sözlerine, gıyabında sana hitaben : Sen’ aklı baştan eden vasıflara sahip olan vefasız dilber; “ Yaşadıklarını inkar ve anılara ihanetinden mütevellit suçlu bulundun.! Bu günden itibaren unutulup, kalan ömürde asla hatırlanmamaya mahkum oldun” dedi ve bir çırpıda sildi seni zihnimden… İşte o günden beri, içinden çıkamadığım durumlarda bir büyüğe danışırım ben terso değilsem.!

Denizci…