Başım ve sonum... Varoluşum ve kayboluşum... Dirilişim ve bitişim... Kendimde bulduğum tek mana ve onda bulduğum tek ben... Ben ve o... En ölü ve en diri...Evvelden birbirine bağlı iki dost... Ayrılmaz, kopmaz iki yar; sadık yar. Bir başın iki gözü, bir kalbin iki bölümü; en temizi ve en kirlenmişi... Toprak; Rabbe giden yolda odur ilk durak.

Ey toprak! Zatında kendimi buldum bu gece. Kucakla beni ayır hece hece. Çöz içimdeki bütün yanlışlıkları, kaldır sinedeki korkuları ve yok et aramızdaki tüm uzaklıkları, kır aramızdaki tüm mahpesleri, yanına al beni. Kıvrılırım ben bir köşeye. Yeter ki beni bas bağrına, yeter ki Nazif sıfatınla temizle şu katran karası kalbimi, aydınlat sinemi, aydınlat bu vurgun yemiş zihni.

''Andolsun biz insanı kuru bir çamurdan, suretlenmiş bir balçıktan yarattık. '' (Hicr Suresi-Ayet 7) Cemil-i Zülcelal de böyle buyurmuyor mu? ''kuru bir çamur ve suretlenmiş bir balçık''. Sen ve daha sonra ben... Sen bağrını bana açan, ben seni ayaklar altına alan. Sen herşeye rağman vefadan vazgeçmeyen, ben ise kendimden bir parça olan seni unutan aciz... Sen ki o bağrını yararak çıkan Rabbimin nimetlerini bana sunan. Ben ise sunuyu sunanı düşünmeden kullanan vefasız bir misafir.

Vefandan ver bana, hoşgöründen ver, alçakgönüllülüğünden ver... Kır bu kapkara kalbimin kilitlerini, çöz dilimin bağlarını, sar kibirle kokmuş yaralarımı. Ve aç bana kollarını, kısalt sana olan uzaklıklarını zihnimin. Şu kendi kendini öven enaniyetli zihnime bir parça çal kendinden.

Muhtac-ı duayım, kaldır kollarını benim için ey sadık yar. Bende dua etmek için yüz yok. Rabbimin emirlerinden çıkmışım, günahkarlığımın affını dileyemiyorum. Aracı ol Gaffar ile aramda... Duacı ol Mucib'e benim için, rahmet dile Rahman'dan bana.

Nur Üstad da diyor ya: ''İnsan kainatın ekser envaına muhtaç ve alakadardır. İhtiyacı alemin her tarafına dağılmış, arzuları ebede kadar uzanmıştır. Bir çiçeği istediği gibi, koca bir baharı da ister. Bir bahçeyi arzu ettiği gibi, ebedi cenneti de arzu eder. Bir dostunu görmeye müştak olduğu gibi, Cemil-i Zülcelali görmeye de müştaktır.'' İşte böyle cancağızım, ben seni görmeye ; senin aracılığınla Cemalullah'ı görmeye müştak ve talibim.

Biliyorum beni bir çekirdeğe benzetiyorsun. Önce seninle buluşmuşum, sonra havayla... Havayı görünce seni unutmuşum. Ne yanlıştır yaptığım ki yaşamama sebep olan köklerimin sende bağlı olduğunu düşünmeden seni unutmuşum. Oysa benim senden yaratılış babında ne farkım var? ''yek katre-i hünest-ü hezar endişe...'' (Sadi) İşte bu aramızdaki tek fark; bir damla kan ve bin endişe... Bu senden bir parça olan bu fakiri, vefasızı, adı değmezi bağışla, bağışlat... Rabbime giden yolda bana yardım et ey sadık yar!
Sözlerimi seninle buluşmuş şu zat-ı muhteremlerin sözleri ile bitirmek istiyorum:

Daha bir müddet eminim ki, hayatın yükünü
Dizlerim titreyerek çekmeye mahkumum ben
Çöz de artık yükümün kör düğüm olmuş bağını
Bana çok görme İlahi, bir avuç toprağını.
Mehmet Akif Ersoy


Dost dost diye nicesine sarıldım
Benim sadık yarim kara topraktır
Beyhude dolandım, boşa yoruldum
Benim sadık yarim kara topraktır.
Aşık Veysel Şatıroğlu