Ýliðime kadar iþlemiþ ne kadar yaþanmýþlýk varsa
Sinemin efkarlý sayfalarýnda duruyor, burukluk yaþatan ve lal olmuþ elim bir sýzýyla
Muhtaçtýk, lakin asla ve kimseye el açmadýk, gözlerine bakmadýk
Bahçeden çýkan patatesleri haþlardýk, haftalýk piþen ekmeði sanki bir elmas misali saklardýk


Gocunmazdýk, baþkalarýnýn varlýðýna bel baðlamazdýk
Kýtkanaat geçinirdik, bir zeytini dört lokmaya katýk edip, olanla yetinip günleri devirirdik
Babam alý teri için, gece gündüz demez çalýþýrdý, bir lokma ekmek için varlýðýný unuturdu
Eve gelinde, gözleri fersiz bir þekilde, suya hasret kalmýþ bir biçimde seslenmeden uyurdu


Annem, onca eziyetini çektiði analýðýnýn esaretindeydi
Bizleri hiç konuþturmazdý, aman ha oðlum bela baþýmýza kalýr derdi, çaresiz içini çekerdi
Çünki onlarýn kullanmadýðý ve kýymet bulmadýðý bir odayý paylaþýyor ve öyle yaþýyorduk
O zamanlar yokluk hat safhada, gazacoðý aðalarýn sofalarýnda, tüpgaz rüyalardaydý


Birgün annemin içli içli aðladýðýný fark etmiþtim
Boynumu büktüm ve anne ne oldu diyerek merakýmý girdermesini acilen istemiþtim
Annem mahzunluk içinde ve medet uman bir niyetle gözlerimin içine baktý, yüreðime aktý
Anlamýþtým çaresizdi, yine bir laf duyacaðým diye çok çekinirdi, büyük babam þefkatsizdi


Birgün çok susamýþ ve acýkmýþtým, evimize vardým
Ýki ablam vardý, biri iki yaþ, bir diðeri beþ yaþ büyüktü, lakin suskunlardý, kýz olmak zordu
Ne hevesleri bir lüzümu ayardý, ne umutlarý sinelerinden kanatlanarak çýkan efkarlardý
Nereye baksalar, bir çare adýna heveslenip ferahlasalar, analýktan azar ve ihtar ortaklarýydý


Henüz ilk okula yeni baþlamýþtým, bir kalem ve bir defterim vardý
Okuldan süt tozu daðýtýrlardý, sahipsizlik mütemadiyen yanýmdaydý, kim sahip çýkacaktý
Yaþamak umuduyla nefes almak hevessiz ve þevksiz bir þekilde hayatý anlamak halime azaptý
Þimdi onca yýldan geriye ne kaldý, ne annem ve dahi babam, onlardan arta kalan hicran ardý



Mustafa CÝLASUN