Göz kapaklarım yavaş yavaş beni kendi karanlığımla beraber bırakmaya başladığında, ilerden cızırtılı bir radyo sesi geliyordu. Radyodaki şarkıya eşlik etmeye çalışan mırıltılı bir ses, dışarıdaki aç kedilerin mırıldanmalarına, arabaların telaşlı homurtularına karışıyordu.
Ben yalnız dans etmesini bilen bir tanrıya inanabilirdim.**
Yıllardır üzerimde tortularını bırakmış yorgunluğuma daha fazla direnmek istemiyordum, vücudumun istediğini yapıp, elimdeki kalemi bıraktım.Sonra gördüğüm ilk koltuğa kıvrılıverdim. Melekler beni, bilinçsizliğin kollarına giden yolda karşıladılar.Bilinçsizlik beni babama götürdü.
Babamın gözleri kapandı.Ona uyumamasını, denize gideceğimizi söyledim ama dinlemedi, huzurla gözlerini kapatıp bir şeyler mırıldandı.Gözlerini kapatmadan önce ellerimi tutmuştu, hala bırakmadı.Babama deniz fenerini sordum, cevap vermedi.Balıkları sordum, sustu.Denizi, annemi ,martıları sordum, sustu.
Onun öldüğünü söylemediler.Söyleseler de inanmazdım.
Babam bir şeyler mırıldandı.
—La la la laa la la.
Babam gidiyor.Ufkumda babamın mırıldandığı şarkıyı söyleyen dalgalar gökyüzüne doğru zıplıyor.Güneşi izliyorum.Sonra denizden çıkan balık-adam karışımı bir varlık bana doğru yaklaşıp vakurla konuşmaya başlıyor:
—Deniz ol.Deniz ol ve varlığıma karış.O gün gelir.Ben bekliyorum.
—O gün tüm benliğimi paramparça edip sadece sen olmak istiyorum, artık ben olmak ağır gelmeye başlıyor,pullarımı kaybediyorum.Ne kadar bensem o kadar vicdan azabı çekiyorum,senin derdini uzaktan izlediğim sürece bir hayvandan ibaret kalacağımı biliyorum,tekrar senin hayallerinle gülebilir mi yüzüm?Ve tekrar hüngür hüngür ağlayabilir miyim acılarına?Bırakta yaraların bende kanasın, ellerin elim olsun, bir kediyi okşadığında neler hissettiğini bileyim.Çiçeklere hayranlık duymalıyım gözlerinle…
—Bana izin ver,ikilikten kurtulmamıza, tek olabilmemize yardım et.İki nehir gibiyiz, denize akmamızı ve orda birbirimize karışmamızı izlesin gece.Evren tekrar küçük bir atoma dönüşsün.Gözlerime bak, gözlerine bakayım yıldızları izliyormuşçasına.Yıldızların sana neler fısıldadığını duyayım.Ve bulutları neye benzettiğini bileyim.
—Susma.Beraber şarkılar mırıldanalım bugün.Ne olur,tamam de.Şarkı bittiğinde el ele tutuşup tek olmaya atlayalım.
—Ancak sen olabilirsem huzurlu olabilirim.Ancak ben olabilirsen savaşlar biter.
—Kimsin sen?
—Ben sen olacağım.Sende ben…

***
Uyandığımda radyoyu kapatmayı unuttuğumu fark ettim. Gidip radyonun fişini çektikten sonra masama oturdum, iki saat önümde duran kağıda baktım, bakıştık.Bana bir şey vaat etmedi.Lavaboya gidip yüzümü yıkadım ,aynada iki başlı bedenimi gördüm.Tek olmak…Denizden çıkan balık-adam.İki yüzlülüğümden utandım.Gözlerim yandı.Midem ağrımaya başladı, kusmalıydım.İçimdekiler hücumla dışarı çıktı, yediğim acı gazete kağıtları ve indirgediğim duyguların birazının, dışıma döküldüğünü gördüm.Sanırım artık bir şeyler yazabilmiştim.
Eurydike
.**Böyle Buyurdu Zerdüşt –Nietzsche S.46