Hiçbir söz etmeden, nefesi hasretmeden düþünmeliydim
Vaktin þadýnda, vicdanýn sahrasýnda, umutlarýn duyulmayan figanýnda sabrý bilmeliydim
Tefekküre tevessül etmenin, ruhumdan tebaürz eden idrakle aþkýn o manasýna eriþmeliydim
Ne kadar uhtem kalmýþsa hevesler durdurak bilmeyen korkularsa sevdaya havale etmeliydim



Ölmeden vaktin, kabirde ki haþyeti þehretmeliydim
Ne denmiþse, hangi iklim kuþaðýnda zihnime nakaratlar nakþedilmiþse, tahkik etmeliydim
Kader denen esrarýn ruhuma zerkettiði þahikayý farketmeliydim, korkularýmý yenmeliydim
Alýp götüren anýn istikametini kalbimin derinliðinden tebarüz eden hicranla öðrenmeliydim



Nerde yanlýþ yaptýðýmý vicdanýmda diriltmeliydim
Çektiðim her resmin neye delalet edeceðini iliklerimde hissederek irfana yönelmeliydim
Kavuþmanýn arefesinde, hasretin okuyamadýðým teskeresinde aþký nefsten ayýrt etmeliydim
Kalbin bir anlamda akýl, bir anlamda farký fark ettiren, feraset cenahý olduðunu bilmeliydim



Bastýðým topraðýn, dalgalanan bayraðýn çýðlýðýný
Mazi sayfalarýnda dinmeyen gözyaþlarýný yüreðimde besleyerek atime azimle yürümeliydim
Gelip göçenin aþkýn firkatine eriþmeyenin ruhunda ki figaný dert edinmeyeni düþünmeliyim
Artýk birþekilde uyanmayý akletmeliydim, ruhumu esarete düçar eden kimse hissetmeliydim



Ummanýn ahenginde, sahranýn o sessizliðinde
Ne kadar derdim var ise, gam sinemde ikamet eden figanýn sesiyse, aþka ram etmeliydim
Nihayetinde zafiyetleri içinde barýndýran ve bu nispetle Rabbine el açanýn kim görmeliydim
Hiçkimseyi yargýlamadan, zan ve kaygýlarý istikamet sanmadan akil bir caný hissetmeliydim



Mustafa CÝLASUN