Sabah saat 6: 00 da yola çýkmýþtým. Kanuni Sultan Süleyman Hastahanesi’nin otoparkýna girdiðimizde saat 8’e geliyordu. Altý üstü 17 km’lik yoldu. Bu kadar erken çýkma sebebim; Altýnþehir’de otomobil parçalarý ve tamiri yapan bir arkadaþýmý da görüp, hoþbeþten sonra bir çift çýkma lastik satýn almaktý. 8: 30 randevusuna yetiþemeyeceðimi hissedince direk hastanenin yolunu tutmuþtum.

Nihayet bekleme salonuna randevu saatinin girdiði dakikalarda ulaþabilmiþtim. Fakat sabahýn körü diyebileceðimiz bir saat diliminde müthiþ bir kalabalýkla karþýlaþtým. Bekleme salonu neredeyse aðzýna kadar doluydu. Sandalyelere iliþenler, koltuklara kurulanlar, masaya bebek pusetini koymak isteyen annelerin yarýþmasý, birer kiþilik koltuklarý dirsek temas yardýmýyla bölüþen yaþlýlar, köþelerde öbek öbek ayakta duran aileler, duvar dibine çömelen yalnýzlar, orta yerde gezinen iþi aciller, çocuðunu emziren anneler, kulak kulaða hoþ beþ eden hýsým akraba ve tanýþlar, velhasýl kelam kadýn, erkek, çoluk – çocuk kum gibi hasta ve yakýnlarý devasa koridorda doktorun kapýsýnda birikmiþ kendilerine gelecek sýrayý bekliyordu.

Cuma sabahý hastalarýn hepsinin (ben de dâhil) erkenci olduðunu fark ettim. Anadolu’nun her yerinde usûl böyle de Ýstanbul hastanelerinde açýkçasý bu kadar kalabalýðý bu saatlerde beklemiyordum. Bilirsiniz daha küçük Anadolu þehirlerinde gün aðarýr aðarmaz herkes müþkül iþini hal etmek için yollara düþerler. Ancak, saat 10’dan sonra yavaþ yavaþ kalabalýklar tenhalaþýr ve nihayetinde öðleye doðru adeta hiçbir yerliyi sokaklarda göremezseniz… Sanýyorum gün ýþýðýnýn deðerini halen en iyi Anadolu insaný idrak ediyor diyebilirim…

Evet, randevumuz 8:30 du. Bu kadar kalabalýðý hastanenin tek nöroloji doktorunun kapýsýnýn önünde görünce münasebetsiz bir zamaný seçtiðimi anlamakla gecikmedim. Fakat birdenbire ne yapacaðýmý da kestiremedim. Hiç görünmeden mi çekip gitmeliydim, yoksa ayaküzeri bir hal hatýr sorduktan sonra mý? Kararsýzlýk içinde bekleyip dururken muayene odasýnýn kapýsý açýlýverdi. Bir hastasýný uðurlayan doktorumuzla göz göze geldik. Buyur etti ve içeri girdik. O sýrada orta yaþlý bir adamla bir kadýn: saygýlý, ürkek, utangaç, sýkýlgan bir tavýrla peþimiz sýra içeriye girdi ve direk paravanýn arkasýna geçiverdiler. Doktor da direk hastanýn yanýna doðru ilerledi. Hastaya muayene masasýna oturmasýný söyledi, þikâyetini sordu, fakat bütün uðraþýlarýna raðmen aðzýndan iki üç kelimeden fazla bir þey alamadý. Kadýn, sanki bir sýrrý ifþa etmemeðe yemin içmiþ gibi aðzýndan bir þey kaçýrmamaya azami gayret gösteriyor hatta teþhis konulmasýn diye de en küçük bir ipucunu doktora vermekten beri duruyordu… Bilseydim içeri girmezdim dedim içimden. Belli ki utangaç insanlar ve bizim yüzümüzden konuþmaya kesin utanýyorlar bunlar diye düþündüm kendime istemsiz bir þekilde hayýflandým! Bu defa hastalýðýnýn hikâyesini beyefendiye sordu. O da kýrk dereden su getirdi. Kem – küm ve bir sürü lüzumsuz bilgiyi teferruatýyla anlatýp doktorun kafasýný iyice þiþirdi.. Her þeyi dikkatle dinleyen doktor kafasýnýn takýldýðý yerleri tekrar sordu ve sistematik olarak hastasýný da muayene etti. Bu iþ de bitince paravanýn yanýndaki küçük masada reçetesini yazdý, onlarýn anlayabileceði dille bulgularýný ve teþhisini açýkladý, ilaçlarýn nasýl kullanýlacaðýný tarif ederken bir takým hususi tavsiyelerde bulunmayý da ihmal etmedi. Her nedense böyle durumlarda hastanýn ve yakýnlarýnýn memnuniyetleri yüzlerinden okunuyor! Hemen doktora dualar, teþekkürlerle yad ederek ayrýlýyorlar… Hatta haným teyzenin de dilinin baðý çözüldü ve doktora dönerek: –”Evladým, derdimi tam bildin! Allah senden razý olsun” dedi. Doktorumuz da nihayetinde bu söylediklerini baþýyla onayladý ve elde ettiði tüm verileri önündeki “PC”ye kayýt etti.

Ben bu mevzular yaþanýrken masadaki gazeteleri, dergileri karýþtýrýyordum. Fakat odaya peþ peþe girmek isteyen bir yýðýn hasta ve yakýný girip çýkma teþebbüsünde bulunuyorlardý. Gözümle, kaþýmla içerinin dolu olduðunu onlara anlatmaya çalýþsam da çok da baþarýlý olamýyordum. Yani, öyleleri var ki hasta sahipleri doktoru hastadan daha fazla meþgul ediyor inanýn. Adamýn burnunun dibine kadar sokulup, ipe sapa gelmez sorularla lüzumsuz yere vakit alýyorlar. Hastaya gelince, o ya hiç aðzýný açmýyor, ya da kerpeten yardýmýyla birkaç þikâyeti damak ve diþinin dibinden ancak söküp alabiliyorsunuz. Yani, sanki hasta oluþundan baþta hekim olmak üzere derece derece bütün insanlar mesulmüþ gibi, herkese kýrgýn, küskün sert bir yüz ifadesiyle bakýyorlar. Kim bilir belki de bu tavýrlarý, doktorun ilgisini çekmek içindi. En tesirli sahne unsuru olan sessizlikten yararlanarak dramatik atmosferi bütün aðýrlýðýyla ortama yaymak arzusu pek ala bu ruh haleti olabilirdi… Fakat, hangi psikolojik sebebe baðlý olursa olsun, neticede, aðzýný býçak açmayan hasta ile ona inat konuþan yakýnlarý, týpta “anamnez” denen ve “semiyolojinin” ilk basamaðýný teþkil eden hikâyeyi perdelemek, hastalýðýn baþlayýþ biçimini ve gidiþini örtbas etmek için ellerinden gelen ne varsa yapýyor farkýnda olmadan da doktorun iþini müthiþ bir þekilde zorlaþtýrýyorlardý. Nadiren hastanýn aðzýndan dökülen kýrýntýlarsa, ya incir çekirdeðini doldurmayacak kadar ehemmiyetsiz, ya da birbirin tutmayan, rabýtasýz, çeliþkili bilgiler veriliyordu. Bu durumda hekimin elinde ne kalýyordu? Sadece fiziki muayene bulgularý, klinik duygu, seziþ, klinik koku alma yoluyla yürütülen týbbi muhakeme… Hâlbuki hasta biraz yardýmcý olsa, doktor yalnýz su yüzüne çýkan belirtileri deðerlendirmekle kalmayacak, belki daha derinlerde, hani þuur altýnda olup bitenleri de inceleme fýrsatý bulacaktý. Organizmayý rahatsýz eden çoðu zaman kendi garýndaki hayaletler deðil miydi?

Diðer taraftan, bu iþlerin en tuhaf veya garip yaný bazý insanlarýn “hastalýk hastasý” olmasý mevzusudur. Gerçekten þahit de olmuþumdur buna ki kimi hastalar odaya girer girmez adeta kadavra gibi cansýz, sessiz, hareketsiz durduklarý halde, muayene olup reçeteyi eline alýr almaz aniden deðiþebiliyorlar. Canlý, dinç adýmlarla yürüyorlar ve rahatça da konuþabiliyorlar. Hatta gereðinden fazla da konuþabiliyorlar. Gökkuþaðýnýn altýndan geçmiþ hikâye kahramanlarý edasýna bürünebiliyorlar… Sanki bütün kilitleri açan mucize bir tesir olmuþ gibi…. Oysa doktor hiç birzaman deðiþmiyor! Daima ölçülü, ihtiyatlý, serinkanlý ve þefkatli: bir kelime ile güven verici olmak durumunda. Yeri gelir, alçak sesle, tane tane konuþup, bir cümleyi tekrarlamak lüzumunu duyarsa sesini biraz yükseltir, yeri gelir bazý öðütlerinde tam bir kesinlik ve keskinliði pekiþtirmek için hastasýna “psikiyatri doktoru” edasýnda telkin ve tembihleri; ses tonunu bir desibel daha artýrarak konuþmak durumunda kalabilir…

Diyeceðim o ki: bütün hastalar birer insan! Dolayýsýyla her hasta da bir dünya! Hepsinin neticede “Erciyes’ten kar umduðu” ise muhakkak! En yoðun bir þiir cümlesi gibi manalý ve ahenkli bulduðum bu mahalli deyimle ansýzýn açýk denizlerin uðultusu doluyor içime yaþadýklarýmdan mülhem… Hani mor dalgalarýn çatlamasý gibi yankýlar yaparak… Gönül bu ya Erciyes’ten kar umar gerçekten! Hasta ise her daim, eline yapýþkan bir madde sývaþmýþ gibi ha bire parmaklarýný doktorun huzurunda hep böyle oðuþturup durur haddizatýnda…

Evet doktorun mesleði hep organik hastalýklarý örten deriyle, insandaki ruhi kusurlarý, sefaleti örten o derilerin arasýndaki kývamý yakalayan insanlar olduðuna inanmýþýmdýr bu yaþýma kadar… Onlarýn meslekleri ayný zamanda mizaçlarý ve karekterleridir çünkü! Ne var ki her duygu gibi sevmenin de acýmanýn da doruðunda bazen büyük fýrtýnalar kopabiliyor.. Bende bu durumdan doktorun az da olsa kurtulmasý için onun dilinden nükteyle karýþýk: –“Hocam, ‘Homoöpati” yönteminin tedavi edici özelliðine inanýr mýsýnýz.” dedim. Cevaben: –“Similia, Similibus, Curentur” diyeceðim günler yakýn dedi… Evet bu ülkede görünen o ki “benzer þeyler benzeri ile tedavi edilir.” Bir ateþli hastalýðý ateþ verici bir ilaçla tedavi yöntemiyle yani.. Çünkü bu ülkede her durum ve olay karþýsýnda; politikadan, siyasete, siyasetten, saðlýða olsundur fark etmez tüm meselelerimizde: “çivi çiviyi söker” mantýðý diyeceðim ve söyleyeceðimin hepsi bu!