Ya vatan…

Gazeteler boy boy þehit haberleri ile dolu. Az zaman öncesine kadar gazetelerdeki haberini kýyýda köþede bulduðumuz þehitlerimiz þimdilerde cennetle inatlaþýrcasýna mertebelerini dünyada da yükseltiyorlar. Sevindirici bir olumsuzluk belki de…
Milletimin hafýzasý umarým bu kez dirençli çýkar, günübirlik seyahat tutkunluðundan öte geçer þehitlik ziyaretleri. Analarýn aðlamasýndan ötesi yalan olmaz da köklü bir çözüm gelir geride kalanlara.
Haberlerde okuduk, gözlerimizle gördük, dillerimizle haykýrdýk…
Ülkemin fidan gibi gençlerinin bir bir devrilmesine karþý koyma zamanýnýn gelip geçtiði bir dönemin içerisinde olduðumuzu þimdilerde anlýyoruz.
Þehitler ölüyor, gibi anlatýmý bozuk cümleler kuruyoruz, beyinlerdeki hayallerinden ötesini saymayarak. Yetiþmiþ gençliðimiz sönüyor, ardýna birikmiþ bir hýrs býrakarak. Bize canlý, üretken gençliðimiz lazým, elbet vatan sað olacak ama…
Ama iþte boðazýmýzýn burnumuzun direði ile sýzýlaþýp düðümlendiði vakitlerde düþünemiyoruz fazlaca. Onlar’a ölüler demiyoruz ilahi seslere kulak vererek. Özlüyoruz geride býraktýklarý boþluðu görerek…
Magazin dünyamýz ne yazýk ki belleðimizi uyuturken, benliðimizi de alýp götürmüþ Gabar Daðý’ndan, Kayalýk Daðlarý’na ulaþan bir coðrafyaya.
Ah gözünü sevdiðimin diplomasisi, sýnýrlarý yýrtan para tepsisi…
Kimin elindesin, kimin yüzüne parýldamaktasýn 21. yüzyýlýn ýþýklý kentlerinde?
Konferans masalarýnda hangi ülkenin evlatlarýna mekanik oyuncaklarý doðrultmaktasýn?

Pis bir oyuna alet edilmenin eþiðindeyiz, bunu çocukluðumuzda kalan temiz oyunlarýmýzda öðrendik. Kendi mekânlarýmýzda daha güçlü hissederdik kendimizi. Saklambaç oyunlarýnda hiç bulunamayacaðýmýzý düþlerdik eve yakýn saklandýðýmýzda. Oysa ülkemin içinde olduðu oyun böyle mi? Daha oyun baþlamadan yerleri tutulmak isteniyor, oyuncularýnýn evleri yaðmalanýyor. Kardeþçe paylaþtýðýmýz sokaklarda tuzaklar örülüyor, okullar daðýtýlýyor.

Cahil kalsýn halkýmýz, paraya inansýn, kandýrýlsýn ve yoz bir dünyanýn temelleri kurulsun, kendilerini vatansýz sananlar celâllensin diye!
Vatan þehitleri koynunda saklarken, bayrak içli gözlerle izliyor kalleþlikleri.
Tavýr koyduðunuz þeylerin ciddiyetsizliði gidiyor gücünüze, sýrt verdiðiniz daðlarýn arka çýkmamasýna içerliyorsunuz. Asker oluyorsunuz sonra. Annenize topladýðýnýz çiçekler, parmaðýnýzý tetiðe uzanýrken geliyor gözünüzün önüne. “Hangi analarýn evlatlarý, hangi yollarda” diye üzülüyorsunuz insanlýða. Vuruluyorsunuz.
Ardýnýzda yüz binler sonra.

Sonra þehitlerin vurulmuþluðu… Unutulmuþluk. Bir kez daha vuruluyorsunuz, cennetin en lütufkâr köþelerinde…

“Biz görevimizi yaptýk” dediðinizi duyuyoruz. “Bizi unutsanýz da olur” diyen bir âlicenaplýk fýþkýrýyor mezar taþlarýnýzdan.

Sessiz, bir tepeden izliyorsunuz ders yapan çocuklarý. “Bir de biz bölmeyelim derslerini” diyorsunuz. Onurlu bir tepede þahadete eriyorsunuz.

Vatan hâlâ sizin aziz hatýranýza ayakta! Bizi geçiniz.


Paylaþýlacak çok þeyimiz var dostlar, henüz vatana sýra gelmedi daha ve gelmeyecek de!

yunusemrecosan@mynet.com
yec@yunusemrecosan.com