lk defa ne zaman mutlu olduðumu hatýrlamaya çalýþtým, Film þeridini geriye sardýrdým. Çok küçüðüm, soðuk bir kiþ gününde babamla bir parktayýz,lapa lapa kar yaðýyor. Elim babamýn fýrýndan yeni çýkmýþ ekmek gibi sýmsýcak kocaman elinde. Ben bir saða bir sola seðirterek ellerimi ýsýtýyorum. Bu keþfimden, sonralarý da hep yararlandým.Her seferinde ayný mutluluk ayný güven duygusu ile.

Ben babamý çok severim. Birbirimize duygularýmýzý belli etmek gibi bir alýþkanlýðýmýz olmasa da onun da beni sevdiðini bilirim. Babam müthis bir insandir. Güclü, sevecen, çalýþkan, esprili ve daha nice iyi nitelikler.Bütün bu saymakla bitmiyecek iyi yönleri arasýnda onun da, benim hayatýmda olumsuz rol oynayan hatta .zaman zaman hayatýmý karartan bir zaafý vardýr.Babam satranç tutkunudur. Onun bu zaafý aile hayatýmýzý hep olumsuz etkiledi.Çok çalýþkan olan, öðretmenliðinin yani sýra fotoðrafçýlýk yapan babam, her fýrsatta Öðretmenler Evi ne gider gecenin geç saatlerine kadar orada satranç aynardý.Annemi zaman zaman çantasýný kapýp evi terketmelere kadar götüren, aile içi geçimsizliðe yol açan bu oyundan hep nefret ettim. Bazan annem beni ve kardeþimi alýr babamin yanýna giderdik. “Hemen geliyorum”demesine raðmen bizi bekleten babam, „ kumar deðil ya, dinlendiriyor beni“ diyerek kendini savunmaya çalýþýrdý. Ben satrançtan öylesine nefret ettim ki daha küçücük bir çocukken eðer bir gün evlenirsem satranç oynamýyan biriyle evlenmeye karar verdim.

Onunla arkadaþlýk etmeye baþladýðýmýzda, iki lafýn arasýnda „ satranç oynarmýsýn ?“sorusu karþýsýnda þaþkýn þaþkýn yüzüme bakýþý hala gözlerimin önünde. „hayýr“ satrancý sevmiyordu. Uzun süren sýkýcý bir oyundu.Ama niye sormuþtum ki. „Hiç“ dedim.Öylesine.

Evlendik, bir süre sonra Türkiye` den Almanya ya gelip yerleþtik. Ýlk yýllarýn yorucu, mücadeleli günleri birbirini kovaladý. Sonra günün birinde televizyon kýlýklý bir alet girdi evimize. Giriþ o giriþ.Evde olduðu sürenin çoðunu onun karþýsýnda geçiriyor, Bana , bize ayýracak zamaný kalmýyordu, kýzýyor, üzülüyordum. Birþey söyleyecek olsam „ çalýþýyorum“ diyordu. Evet ben de biliyordum çalýþtýðýný, ama yine de çok içerliyordum. Çekip gitmeyi ya da o televizyon kýlýklýyý pencereden dýþarý firlatmayý hayalledim yillarca. Yapamadým.

Hiç barýþýk olmadan, bu dört köseli kuma ile , sinir harbi yaparak yaþaýip giderken günün birinde Çin çin sesleri dikkatimi çekti. Yavaþça yerimden kalktým.-çok enderdir kumanýn suratýna bakýþým- þöyle bir göz attým, bir de ne göreyim ekranda ! satranc oyunu. Alabora olmuþum, dikmiþim gözlerimi. O ise bana baþýný bile çevirmeden “ arasýra oynuyorum” diyor “dinlendiriyor beni”

Bozguna uðramýþým ki ne biçim. Çöktüðüm koltukta neler geçiyor aklýmdan. “Yetti artýk “ diyorum „çeker giderim“ „Antalya`ya babamýn yanýna „durmam bu evde “Akþamlarý satranç oynamaya gidiyor ama hiç deðilse gündüzleri gezeriz baba-kýz…” Kendimi zar-zor sakinleþtiriyorum. Ýþle güçle oyalanmaya çalýþýyorum.

Akþama doðru telefon sesiyle irkiliyorum. Babamýn sesi : þýngýr þýngýr, neþeli. Biz buralarda ses uzmaný olduk ya iyi biliriz karþý taraftakiler neþeli mi üzgün mü hasta mý iyi mi.Ses, hoþbeþten sonra þýngýr þýngýrlýðýn nedenini açýklýyor.” Bugün bilgisayar alýndý bana” ,Þusu da var, busu da var üstelik 80 saat de bedavadan öðreteceklermiþ” “”Ne güzel baba!”, “Ne iyi etmiþsin baba! “, ”Güle güle kullan baba!...“

Baþýmý arkaya yaslayýp gözlerimi kapatýyorum. Nedense Antalya`yý çevreliyen Toros daðlarý canlanýyor gözlerimin önünde. Bir kar yaðýyor üzerlerine ince ince.