Balkonda, çamaþýrlarýn arasýnda mavi çocuk duruyor, elleri cebinde. Bir uçak geçiyor. Balkon karanlýða koþuyor. Bütün evlerin perdeleri oynuyor. Mavi çocuklar camlardan bakýyorlar. Bezirganbaþý bütün kapýlarý kapatmýþ. Pencerede gazete haberleri. Kedi sessizce havayý kokluyor. Balkondaki adam aþaðý bakýp elindeki kaðýdý okuyor ve tekrar aþaðý bakýyor. Kedi köþeleri eþeliyor ha bire. Radyo dalgalarý haber getiriyor kuzey doðudan. Camda bir ýslýk, bir arý. Bir öksürük. Çamaþýrlarýn arasýnda mavi çocuk yok artýk...

Bir iç çekiþle kaðýdý mýncýklayýp atýyor adam. Balkon parmaklýðýna yuvarlanýyor kaðýt þen bir zýplayýþla. Son bir gayretle topu yakalýyor düþmeden... Sendeliyor. Elinde tuttuðu kaðýt topa baka kalýyor bir süre, yeniden çocuk olmak istercesine... Evet. Son bir kez daha çocuk olmak istiyor adam, mavi mavi...

Oysa.. aðlar çoktan salýnmýþ, kýyý duvarla örülmüþ, oyun kurgulanmýþ, satranç tahtasýndaki taþlar konuþlanmýþtý. Geriye dönüþ, geri sarým yoktu ve artýk bilmem hangi eski evin tavan arasýndaki, tozlar içinde, unutulmuþ siyah beyaz resimler gibi bir gün bakýlmayý da beklemeyecekti. Her þey aðulanmýþ, kilitlenmiþ, gizlenmiþ, mühürlenmiþti. Balkondaki adam bunlarý biliyordu...

Resimlerde zaman yoktu. Biliyordu. Zamanýn ötesindedir resimler. Resimler sevimlidir. Resimler yaþlanmaz. Ve yine biliyordu ki bir gün onu koparýp alacaklar ve beyaz bir odaya koyacaklardý. O zaman, o çok hasta olacak ve þöyle diyecekti: “hissediyorum akþamýn geliþi gibi...”

Bir akþam ýssýz bir sokakta adýmlarýnýn yankýsý kambur gölgesini çiðneyerek yürüyecek, odasýnda tek baþýna kaldýðýnda usun görünmeyen yüzüne eskiz çizip kaçamayacaktý uzaklara.

Evet. Akþam geliyordu. Yaðmurlu akþam geliyordu... birden onu hissetti... Gökkürenin çok uzak bir noktasýndan, taþan çavlan gibi yýldýzlardan, düþen ýlgýmýn sessizce geliþi gibi, iniyordu yaðmur büyük hýzla! Bir çocuk “yaðmur geliyor” dedi. Kalabalýk bir an kaynaþtý. Neþeli bir koþturmaca, itiþme, kakýþma...Vapur kalkmak üzereydi. Saatler altý onu gösteriyordu. Yaðmur çok uzaklardan sessizce ve büyük hýzla geliyordu. Yaðmur geliyordu!
Yaklaþtý
Yaklaþtý
Yaklaþtý
...............
...............
yaðmurun sesi
sevgili yalnýzlýk

ortalýk birden ýssýzlaþtý...
...
Hüznün, sevincin ve sevginin, uzaklarýn, denizlerin ve buzullarýn, karlarýn ve ýþýklarýn, süre duran sonsuzal akþamýn, gizlerin ve þafaðýn, yalnýzlýðýn ötesinde, yeryüzü uçlarýna doðru , iðlerin, çýkrýklarýn sarmaladýðý sonrasýz bir andý o. Gümüþ iðleriyle dokurdu Lakhesis, gözleri parlak karanlýktan, elleri beyaz alevden...

Geçmiþ zaman eðriminde patladý bir kuþun kanat sesleri! Aþaðýlarda, ateþin boz dumanlarý sabahýn karlý kokusuna karýþýyordu. Ejder tuðlu savaþçýlar, çelik tenli erler, etekleri hýþýrtýlý kurt baþlý ordular, bayraklarda utkunun kýpýrtýsý, soluðunu tutmuþ bekliyordu rüzgar... O an bir esinti oldu bir tül perde gibi... Sanki biri seslenmiþti. Ozanlar dönüp baktýlar. Kopuz, çenk ve santurlar susmuþtu...

Törenin son bölümü baþlayacak iken durakladý birden baþ oðan. Ve ben baktým, ve iþte: Gökte derin bir iz vardý. Sanki kuzey demirçeken iðinden güney demiritene, devingen doðudan duraðan batýya, uçlarýndan tüm ýþýnýmlarýn, dönence, enlem ve boylamlarýn, yerküre ve suküre üzerine durmadan ateþ saçan büyük bir bulut geliyordu. Ve baktým, ve iþte: Birden büyük güneþ putu devrildi. Doruklardan uçtu þeytanýn külahý. Boþaldý zamanlarýn zembereði kurgusu biten bir oyuncak gibi. Yýldýzlarýn sonsuz dönüþü bozuk bir saatin kollarýna takýldý. Kurganlarda yatanlar uyanýr gibi olup yeniden daldýlar hayatýn rüyasýna!

Artýk davullar ve borular susmuþ ve soðuyup sönmüþtü týlsýmlar kuru bir çýtýrdý ile. Trapezci bir an boþluðu kucakladý. Bu ölümün baþlangýcýydý. Tam o an vurdu çanlar bilinmeyeni! Ve tam o an bir senfoni bitiþine hýzla kayarken zamanlarýn akýþý, iþte biz yalnýzlaþýyoruz her þeye raðmen ve içimizdeki örümcek yavaþça ve kendinden emin düðümlüyor ölümün dev rengini yaþantýnýn rüzgarýna!

Karanlýðýn ucundan kývýlcýmý son aþkýn kireç rengi þafaða sesleniyor... Çocuklarýn oyunu dönüp yineliyor yankýlarý göklerin týðlarýna, ýþýklara, karanlýktaki evlere, anlarýn ve anýlarýn eklem yerlerine... Ses dalgalarý perde perde yükseliyor... yükseliyor... yýldýzlara, gökadalara, ta kara deliklerine kadar uzayýn. Ve yýldýzlar da ses vermiyor uzayýn ucundan...

Göðün yýldýzlý kubbesi birden kaydý. Iþýklar giden zamaný geri getirmeye hýzla ileri atýldýlar. Oysa zaman, harmaniyesinin eteklerini çalýmla savuran yüce bir keþiþ gibi çekip gitmiþti bile...

Yaðmur azaldý. Akþam. Turuncu gökküre surengi menekþelerle doldu. Balkondaki adam uzaklardaki denize baktý. Gün batýmý... Meltem parmak uçlarýyla dokunuyor denizin sýrtýna. Deniz karanlýk ellerini uzatýyor adama. Ürperdi güvez deniz tül tül. “Yel ben, engin sen” diyor adam. Evrik anlarýn týnýlarý göz kýrpýyor sanki o an. Kentin taþ yapýlarýndan uzakta, yeþillikler içinde, gönlünde bir kýz yürüyor pembe danteller içinde.

Ahþap evlerin kývrýmlarýndan sularýn parýltýsý damlýyor. Yollarda bisikletler, faytonlar. Zaman siyah bir piyano gibi yaklaþýyor. Gökyüzünde Büyük Ayý yýldýz takýmý, Vega, Kanopus, Andromeda, dev bir sarmal yapý eþleði, evrenin saydam kýzgýn gözü...

Deniz suyu durgun. Karanlýk. Gece. Yýldýzlardan gözleri bakýyor mavi çocuklarýn! Yýldýzlar ve yaðmur! Ýþte o ve sevdiði kýz yan yana yýldýzlarý sayýyorlar balkonda. Bir, iki, üç, dört, beþ... yýldýzlara bakýyorlar da, yýldýzlar da onlara... çubuklu, eðrisel, düzensiz... Sekendiz, Çulpan, Erendiz.. yedi, sekiz, dokuz, on... çýk- þu- da-ma- kon! Ve onlar hala oradalar, rüzgarlý balkonda yýldýzlarý seyretmekte, bir gece vakti, sokaðýn yapraklarý, yandaki kilisenin çam aðaçlarý, bekliyorlar durup çan kulesinin vurmasýný, yýllar önce, yýllar sonra bir gece...

Birden binlerce ýþýk düþüyor gökten! Milyonlarca yýl uzaktan gelen, adýný bilmediðimiz gökyollarýn, gökadalarýn, kaybolmuþ gezegenlerin! Sapsarý bir ay doðuyor geceye. Balkondaki adam yalnýzlaþýyor gitgide uzaklaþan bir tren gibi, meçhul, bilinmez köprülerden geçerek. Bir yýldýz koparýyor geceden: “er-er” diyor bu altýn baþlý toplu iðne “er-er” diyor yeniden “ne yaptýn?”...

O an, elinden kayan ince parmaklarýný hissediyor yanýnda duran kýzýn akan bir su gibi. Kýrmýzý kurdelesi, uzun atkuyruðu, öfkeli uðultusuyla savruluyor rüzgarýn. Ürperten, yakan, acýtan dikenli soluklar tüm ruhunu dolduruyor... Ve birden her þey, kristal bir kürenin toz halinde daðýlýp patlamasý gibi darmadaðýn oluyor! Ses, ýþýk ve su, ve tüm doða, ayna kýrýklarý gibi saçýlýyor ortalýða! Hemen kaðýttan bir kayýk yapýp kaçýyor uzaklara. Hala duyuluyor sesi yýldýz iðnenin.

Yalnýzlýðýný avuçluyor adam. Þakýr þakýr yaðmur yaðýyor. Yaðmur yaðýyor sivri uçlu gotik damlara. Ve evlerin oymalarýndan, ahþap kabartmalardan, çatýlardan, baklava biçimi renkli camlardan, vitraylardan ve kiremitlerin oluklarýndan süzülüyor yaðmur genç bir tay gibi...

Bir mandolin çalýyor sokaklarda. Kaybettiði zaman aralýðýný buluyor sanki o an... Gece yumaðýný çözüyor pul pul. Her þey, her töz, her parçacýk birbirine karýþmýþ, iç içe geçmiþ, üst üste çekilmiþ fotoðraflar gibi. Elini býrakýp birden kaybolduðunda, aþk denen týlsýmýn ýþýltýlarýný buluyor geride kalan izlerde. Bu, avucunuzu açýnca kaçan ipeksi bir kelebeðin elde býraktýðý çiçek tozuna benzer çok hafif bir þey.

Gece. Yukarýda yeni ay. Uzaklarda dalga sesleri. Bir araç geçiyor. Sonra yine bir uçak. Adam kalkýp dýþarý bakýyor: Hava serin. Kent pýrýl pýrýl. Sanki yaðmur yaðacak. Oysa hava yýldýzlý. Akasyalar üzerinde rüzgar hýþýrdýyor. “Keþke yaðmur yaðsa” diyor “yaðmur yaðsa hayatýmýza pýrýl pýrýl baþlayan bir senfoni gibi”. Oysa geçmiþte bir andý o...

Balkonda, çamaþýrlarýn arasýnda küçük bir kýz uyuyor, elleri pýrýltýlý. Býrakýp yalnýzlýðý çekip gidiyor adam.