-Hava karardý ve konuklarýn hepsi gitti. Oradaki gölge kimsin sen?

-Kraliçem eski bir dost, ozan.

-Iþýða gel…. Bu geç vakit karanlýkta hala ne bekliyorsun?

-Gündelik iþleriniz bitince artýk sýra bana gelir mi, bir isteðiniz var mý? diye sormaya geldim.

-Çok geç oldu. Bir isteðim yok eski dost. Senin de yoksa gidebilirsin.

-Bir isteðim var benim kraliçem: Saklý bahçenizin bahçývaný yapýn beni.

-Sen deli misin? Benim saklý bahçem yok…

-Var. Öyle bir yer var biliyorum. O düþ çiçekleriyle dolu bahçeden gelen, dökülen, ortalýða saçýlan binlerce týlsýmlý dalganýn içime dolduðunu, içimden dýþarý taþtýðýný gördüm, duydum, yaþadým. Ve artýk orada gizlenmeye, susmaya, topraðýn ve taþlarýn haykýrmasýný beklemeye gerek yok…

-Nereden de uyduruyorsun tüm bunlarý ozan?

-Uydurmuyorum kraliçem. Biliyorum. Yüreðime gömülü bir tutam kývýlcýmdý hepsi… Bütün diðer iþlerimi býrakacaðým. Ve hep bahçende çalýþacaðým. Beni bu sonbahar zamaný uzaklara yollamayýn.

- Ne iþ yapmayý umuyorsun ki bahçede?

-Taç yapraklarý çiðle kaplý sabah yýldýzlarýný kucak dolusu toplayýp öðle sýcaklýðý basmadan sizi uyandýrmaya geleceðim. Kekik, maydanoz ve biberiye karýþýmý adaçayý demleyeceðim. Odanýzdaki eski püskü eþyalarýn tozunu alacaðým ve onlar yeni gibi parlayacak. Sevginin bilinmeyen öyküsünü, sýrlarý, tansýklarý, eski Ýstanbul hülyalarýný anlatacaðým. Size hiç kimsenin bilmediði, iþitmediði, þiirler, þarkýlar söyleyeceðim. Birlik ve dostluk için göklerden dilekte bulunacaðým, dua edeceðim.

- Ýkimizden birinin dua edebilmesi son derecede iyi. Karþýlýk olarak ne isteyeceksin?

-Küçük el ve ayaklarýnýzdaki yýldýz tozlarýný öperek üflemek, dolunay öncesinde ve sonrasýnda sizi kollarýma almak. Çünkü, melekler ve esin perileri naz yapmaz. Kraliçeler de. Onlar ozanlarýn dilekleri dinler, yardým eder, merhamet gösterir…

-Dileðin ve dualarýn kabul edildi ozan. Saklý bahçemin bahçývaný olacaksýn sen.

(Tagore’un “Bahçývan”ýndan esinlenerek)