Ben, ayakta öylece duruyor, loþ bir ýþýk var tepesinde; sanki bir þeyi bekler gibi; sadece duruyor…

-Ben ona dokunuyorum, loþ ýþýðýn altýndaki bedene deðince elim sanki bedende kayboluyor. Elimi ona hapsediyorum, sanki yutuyor elimi.
-Ben, onun elini yutuyorum; o bana dokundu ya birden fark ediyorum nerede olduðumu. Bu loþ ýþýðýn altýnda ne iþim var?
-Ona bakýyorum, fark etmiþ gibi duruyor; ýþýðý inceliyor, bana bakýyor, göz göze geliyoruz sanki gözlerimi içiyor.
-Gözlerini içiyorum sanki onunla göz göze geldim ya birden hatýrladým kim olduðumu. Ben, ona baktým; hatýrladým, o, bana dokundu; farkýna vardým, ona sarýlsam ne olurdu acaba? Yok, böyle iyi her zaman fazlasý zarardý.
-Onu duyabiliyordum, beyninin içinde konuþan sesi duyabiliyordum çünkü elimi hapsetmiþti bedenine, elim onun bedenine kaynaþmýþtý, çeksem çýkardý elim ama bana sarýlmasýný, tüm bedenimi bedenine katmasýný bekliyordum. Düþünceleri beni üzmüþtü; fazlasý diye bir þey yoktu daha hiç bir þeyi anlayamamýþtý ki. Ýþte böyleydi o, hep bir korku, hep bir ben bilirim edalarý. Ona bakmaktan yoruldum, gözlerimi yere çevirdim; ondan tiksinmiþtim. Sonra yavaþça elimi çektim bedeninden.
-Ben, tekrar cansýzlaþýyorum sanki. O elini çekiyor ya, ruhum çekiliyor sanki. O, yok mu olacak hep? Onun gitmesine izin vermemeliyim diyorum kendime sonra birden sarýlýyorum ona.
-Bana sarýldý, o bana sarýldý, ben bana sarýldým.

Kendimi kendimin içinde buldum birden, loþluk gitti, her þey gitti. Hiçliðin içinde bütün oldum ben… Ben, benle seviþtim sanki, ben benle kavga ettim bir an ve ben bana güvendim, ben yaþamak için bana ihtiyaç duydum ve sarýldým, býrakmak istemedim beni. Beni benimsedim; ben oldum birden. Kendimi dinledim; kendim oldum, sizi dinledim; kim oldum? Sizi dinlememeliydim ben, beni özlemiþim, hoþ gelmiþim, iyi ki gelmiþim…