• ÝzEdebiyat > Deneme > Yüzleþme |
721
|
|
|
|
|
Oysa bu þehir ona çok büyük bir þey baðýþladý...
Rengi siyahta olsa yaþamý...
|
|
722
|
|
|
|
|
Haydi çýk yola!.. Adýna bir karþýlýk aramayacaðýn vatana... |
|
723
|
|
|
|
|
Maddemi daha aðýr maneviyat mý? sorusuna süre gelen deðiþken cevaplarda bazen doðru cevabý kendimize uygulamaya çalýþýr bazen de tam tersini.
Terslik-zaman düzleminde orjine yakýnýz aslýnda veya deðiliz. |
|
724
|
|
|
|
|
Ve bizler batý rüzgarlarý kadar özgür sanýyorduk düþlerimizi, tutsakmýþ düþlerimiz bile içimizde. |
|
725
|
|
726
|
|
|
|
|
Topraðýný kaybetmiþ bir dünya, yeþilliði solup gitmiþ bir orman, yýldýzlarý sönmüþ bir gökyüzü... Tüm bunlarýn bir farký var mýydý oyuncaðýný kaybetmiþ bir çocuktan? |
|
727
|
|
|
|
|
Ýçimdeki umut mu acaba bu sefer? Ne olacaðýný, neler yaþanacaðýný bilmeden, hem de hiç umursamadan yola çýkmak mý? |
|
728
|
|
|
|
|
Ben “Günaydýn! “ demenin kýymetini anlýyorum þu günlerde. |
|
729
|
|
|
|
|
Yýllarca konuþmamaktan dudaklarým kuru kelimelerim küflü ve basit. Kendimle beraber kaybettiklerim baþkalarýnda. Baþkalarýnýn kazançlarý umutsuzluðum. |
|
730
|
|
|
|
|
BÝR FOTOÐRAFIN GÜNCESÝNDEN_lal |
|
731
|
|
|
|
|
Uyuþukluk... Hýrsýz... Duman... S... Gel...(gelme) |
|
732
|
|
|
|
|
Toplumun Unutmak Ýstediði Ýnsanlar Adasý'nýn giriþinde
" akýl ve ruh hastalýðý... rahatsýzlýk temizlenmeli " diye yazar. |
|
733
|
|
734
|
|
|
|
|
Bir zencinin esaretinde yaþýyordum… kaçanlarý yakalamak için kollar çýkýyordu (göðüs)kafesimden. Kulaðýmda hep bir çýðlýk vardý, kimin olduðunu bilmediðim… Gözlerimin ucunda bir yazý, aklýmda herþeyimde bir düþ… Düþ-mek’ten düþleme |
|
735
|
|
|
|
|
Nee ilkokul mu?.. Bu öðretmende kim, Leman öðretmen, bu adam ölmüþtü... |
|
736
|
|
|
|
|
Gün gelir bir aðaca takýlý kalýr yüreðim, sonbahar geldiðinde savrulup gitmek için rüzgarla..gün gelir bir çocuðun gözlerindeki ýþýk, hayata baðlar beni. |
|
737
|
|
|
|
|
Þimdi dedem gibiyim...
Akþam olduðunda çay demliyorum kendime, sonra sobaya odun atýyor, pencereme damlayan yaðmur damlacýklarýnýn, camdan aþaðýya doðru süzülüþünü izliyorum. O damlacýklarýn çýkardýðý “týk týk” seslerine de anlam yüklemiyorum artýk. Haftanýn herhangi bir gününün, diðer günlerine kýyasla daha baþka anlamlarý da yok! Pijamalarýmý giyip, ayaklarýmý yýkadýktan sonra uzanmak, tüm akþamlarýmýn ortak bir paydasý oluyor.
Ýlk giden sen olmadýn!
Senden önce de gidenler vardý.
|
|
738
|
|
|
|
|
Bardaðý eskiten ölüsu!..
Zamaný kemiren ölüsandalye!
Düþ ve hayalin diþleri arasýnda sýkýþýp kalmýþ ölübattaniye!
Sahibinin beynine her gece bir din gibi iniveren ölüsýr!
|
|
739
|
|
|
|
|
Karanlýðý ne kadar güneþle kapatabilirsin ki... |
|
740
|
|
|
|
|
Doðmak veya ölmek fark etmiyor aslýnda. Her ölüm yeni bir doðuma gebe kendi içinde. Her doðum da yeni ölümlere. |
|
Anasayfa
